De meest belangrijke feestdag van de Verenigde Staten in Amerika zit er weer eens op. Thanksgiving valt altijd op de vierde donderdag van november, waardoor de meeste mensen ook de vrijdag vrij krijgen. Al de andere feestdagen in Amerika zijn meestal op een maandag, waardoor dit hét verlengde weekend van het jaar is.
File, file en nog eens file
Heel het land staat op zijn kop. Echt alles is gesloten (terwijl er op andere feestdagen vaak nog heel wat winkels open zijn) en de Amerikanen doen er alles aan om deze feestdag met hun familie te vieren. Hierdoor ontstaan er ware volksverhuizingen waarbij men er vaak niet om verlegen zit om tientallen uur ver te rijden.
Dé autostad dat bekend staat om helemaal vast te staan tijdens Thanksgiving is Los Angeles. Deze week waren er dan ook boze kreten te horen vanuit LA: de benzineprijs was gestegen. Vele mensen betwijfelden of ze nog tot bij hun familie gingen raken. Ze moesten eens weten wat de Belgen betalen, alvast niet de met moeite 0,80 cent voor een liter benzine!
Mijn eerste Thanksgiving
Het is de derde keer dat ik Thanksgiving vierde in dit wonderbaarlijke land. De eerste keer hielden ’t Ventje en ik ’t gezellig onder ons tweetjes. In mijn lokale supermarkt had ik genoeg puntjes bij elkaar gespaard voor een gratis kalkoen of een gratis beenham. Ik koos voor de ham. Hier zou ik vast en zeker wat mee kunnen aanvangen, ook met de restjes!
Thanksgiving-tv-traditie
Op Thanksgiving stond ik net zoals heel wat andere Amerikanen vroeg op om op tv naar de bekende Thanksgiving Parade in New York City te kijken. Er zelf heen gaan was geen optie, want ik kon niet vroeg genoeg openbaar vervoer vinden. Daarbij, op tv zag ik het toch beter en kon ik lekker in pyjama onder een warm dekentje kruipen.
Wat later startte ik met de voorbereidingen van mijn beenham waarna ’t Ventje zijn beurt was om zich voor de tv neer te vleien. Hij koos namelijk voor die andere Thanksgiving-tv-traditie: football. Op Thanksgiving ben je namelijk altijd zeker van op zijn minst twee American football wedstrijden. Zowel de Dallas Cowboys en de Detroit Lions spelen dan in hun thuisstadium. Waarom het net altijd deze twee teams zijn is niemand zeker, maar de Lions doen dit al sinds de jaren ’30 en de Cowboys sinds de jaren ’60.
Verlengd weekend = reizen!
De volgende dag trokken we met enkele sandwichen met beenhamsalade naar Buffalo in New York en staken we even de grens over naar Canada om de Niagara Falls te aanschouwen. Het Thanksgivingweekend is dan ook het ideale moment om een reisje te doen!
Mijn tweede Thanksgiving
Het daaropvolgende jaar wilde ik toch wel eens een échte Thanksgiving meemaken. ’t Ventje deed een oproep bij collega’s en voor we ’t wisten waren we één van de duizenden auto’s die 11uur onderweg waren om Thanksgiving te vieren in het heerlijke South Carolina. Het werd dus weer een tripje waarbij we intussen de leuke zuiderse stad Charleston verkenden en genoten van het warme weer.
Toen we na zo’n 11uur rijden ’s avonds eindelijk aankwamen in SC, werden we hartelijk welkom geheten door Peter. Ik wou me snel opfrissen en me wat netter kleden voor het avondmaal met de befaamde kalkoen. Peter hield me echter tegen in zijn gewone jeans en slobbertrui. “Geen fancy gedoe nodig hier! Je bent goed zoals je bent.” Ik had ’t eigenlijk moeten weten, we wonen niet voor niets in het land waar mensen in pyjama gaan winkelen.
Wildvreemden uitnodigen voor het eten? Dat doe je op Thanksgiving
Ik begon een beetje nerveus te worden toen ik een blik in Peters keuken wierp. Ik zag geen kalkoen in de oven zitten, noch een andere bereiding. Het was toch vandaag Thanksgiving? Bleek toen dat Peter zélf uitgenodigd was om bij nog een andere vriend te gaan eten. En wij?
Wij mochten gewoon mee! We pikten nog snel een vriendin op van Peter waarna we er zo zouden zijn, volgens Peter. Afstanden in Amerika zijn relatief, een uurtje rijden is dan ook niets. Onderweg werden we geamuseerd door Peters vriendin terwijl we over de meest gekke dingen spraken. Peter zou zich later excuseren, want dat gesprek over die pinguïns met zelfmoordneigingen, dat was toch niet de meest gewone conversatie? Ik moest hartelijk lachen, ik vond het net een fascinerend iets, maar Peter zat er blijkbaar om verlegen.
Een uur later komen we in het pikkedonker aan. Het erfgoed wordt omgeven door de typische zuiderse bomen met lange pluizige slierten tussen de bladeren. De grijze gordijnen zijn in feite een soort mos die op de bomen meeleven. We worden begroet door enkele katten terwijl Peter ons waarschuwt voor het speciale gezin. De vrouw zou wat alternatiever zijn en de man ontzettend nerdy.
Geen idee waar Peter het over had, ik vond het gezin perfect normaal, maar ik kom dan ook uit Europa en dit gezin leeft in het zuiden van het land. Hier gaat het er meestal iets conservatiever aan toe. Zo zagen we onderweg naar South Carolina de meest gekke reclameborden. Op een gigantisch billboard zag ik de tekst
After you die you will meet God – Call 855 for Truth
Hoewel, misschien waren de 11 katten van het gezin toch niet helemaal normaal…
Thanksgiving in the South
De kinderen ontvangen ons in hun Star Wars-onesie en begeleiden ons naar de keuken. Zij hebben al gegeten, al valt daar niet veel van te merken. Het kookeiland staat boordevol eten. Ik vraag aan de gastvrouw of ze nog mensen verwacht en ze barst in lachen uit. “Ik kook gewoon elk jaar zoveel, ik zie wel wie er komt. Meestal hebben we echter eten voor een hele week.”
Naast de kalkoen is er nog de typische puree van zoete aardappelen, de vulling met fruit en de cranberry jam. Minder typisch maar ook heerlijk zijn de linzen, quinoa salade en gevulde portobello-champignons. Het is al aan de late kant wanneer wij aankomen, de kalkoen is dus niet meer op z’n warmst en is helaas een beetje aan de droge kant. De bijgerechten maken dit gelukkig goed. Zo goed dat ik vergeet om foto’s te nemen! Of misschien kwam dat door het leuke gezelschap en de lekkere wijn?
Ik bracht zelf bananenbrood mee voor het dessert, maar ik werd helemaal achterovergeblazen door de typische zuiderse desserts. De Key Lime Pie komt eigenlijk uit de Keys in Florida en smaakt lekker fris, maar het is vooral de Pecan Pie die me zelfs vandaag (een jaar later) nog doet watertanden wanneer ik er aan denk. De twee hoofdingrediënten, pecannoten en maïssiroop zijn dan ook kenmerkend voor het Zuiden.
Ook de volgende dagen genieten we nog van het verrukkelijke zuiderse eten, maar dat is voor een volgende blog 😉
Mijn derde Thanksgiving
Daar Thanksgiving vieren bij Amerikanen thuis me vorig jaar zo goed bevallen was, spoorde ik ’t Ventje opnieuw aan om bij zijn collega’s rond te vragen. Deze keer reageerde John positief op onze vraag om een typische Amerikaanse Thanksgiving mee te maken.
Gefrituurde kalkoen?
John zag er geen graten in om ons erbij te nemen op het familiefeest daar hij het dit jaar eerder kleinschalig zou houden. Zijn vrouw zou zelfs naar haar ouderlijk huis trekken om er Thanksgiving te vieren. Er konden ‘maar’ twee zussen van John met hun kinderen aanwezig zijn. Jammergenoeg zou er dit jaar dus maar één kalkoen gebakken worden, terwijl er andere jaren er vaak twee werden klaar gemaakt. Dit betekende dus geen gefrituurde kalkoen dit jaar, enkel de klassieke kalkoen uit de oven.
Ons maakte het niet veel uit, we waren meer nieuwsgierig naar de leuke sfeer die Johns familie altijd lijkt uit te stralen.
’t Ventje en ik hadden ’t helaas te laat gemaakt waardoor ik op Thanksgiving Day niet op tijd uit bed raakte om Macy’s Thanksgiving Day Parade live op tv te zien. Toen ik mijn koelkast open trok keek ik bovendien een beetje beteuterd naar mijn al bijna even beteuterde chocolademousse. Ik had deze de dag voordien gemaakt, maar in tegenstelling tot gewoonlijk was de chocolademousse niet erg opgesteven. Het is me tot op vandaag nog steeds een raadsel, normaal gezien zweer ik bij Jeroen Meus’ recept. Gelukkig zat de smaak goed, dus werd de chocolademousse samen met een flesje Bernardusbier in de koffer gestopt.
Koud, kouder, koudst
Ik bevroor bijna in de auto en vervloekte het koude weer. Later die dag zou de krant nog koppen met “Paradegoers Brave Coldest Thanksgiving in New York Since 1901”. Het was namelijk een kille -7°C! Ondanks het feit dat er bovendien een stevige wind was, ging de parade – dat voornamelijk uit gigantische ballonfiguren bestaat – toch door. Misschien moeten we volgend jaar opnieuw voor een Thanksgiving in het Zuiden gaan? In South Carolina genoten we namelijk van een aangename 20°C!
Thanksgiving bij een echte Amerikaans-Italiaanse familie
Deze keer hoeven we niet ver te reizen, we rijden een klein uurtje naar Upstate New York. Rond twee uur in de namiddag komen we gelukkig heelhuids aan. Op deze dag zijn er heel wat zondagrijders op de weg waardoor we onderweg zelfs een ongeluk vlak voor onze neus zien gebeuren!
Zoals bij veel Amerikanen staat de voordeur gewoon open en laten we onszelf binnen. John doet net de ovendeur open en neemt een kijkje naar de vermaarde kalkoen. We maken kennis met de familie die ons meteen de oren van het lijf vragen. Er komen namelijk niet elke dag twee Belgen mee-eten.
Wat heeft Mac & Cheese te maken met Thanksgiving?
Johns familie is Italiaans, dus ’t hoeft niet te verbazen dat er algauw een pizza rond gaat als eerste hapje. Op de achtergrond speelt de tv met een football wedstrijd. Niemand die echt kijkt, maar het hoort bij Thanksgiving, dus staat het toch maar op.
Wat later volgt de lasagne. Als het geen lasagne is, dan is het macaroni met kaas. Niet alleen omdat de Amerikanen van hun comfort food houden, maar ook omdat het nog behoorlijk lang wachten kan zijn voor de kalkoen klaar is.
Een andere reden waarom Mac & Cheese zo populair is, is omdat het ooit als een delicatesse gezien werd. Dit vooral bij de zwarte gemeenschap. De meeste dingen die je tijdens Thanksgiving op tafel kan vinden, was eten waar iedereen makkelijk aan raakte. Toen de zwarten eindelijk vrij waren en zelf hun Thanksgiving konden vieren wilden ze er iets speciaals aan toevoegen, iets wat je niet elke dag te eten krijgt. Dat was dus Mac & Cheese. Een traditie die door heel wat blanken met plezier werd overgenomen. Het is best makkelijk en snel klaar te maken, ideaal voor grote groepen die hongerig te zitten wachten op hét gevogelte.
Thank you
Terwijl iedereen voor de voorgerechten wat verspreid over het huis zijn portie eet op een plastic bordje, gaat het voor het hoofdgerecht er anders aan toe. Als een waar buffet zijn de verschillende bijgerechten opgesteld in de keuken. Net als bij het gezin in South Carolina zijn de porties groot en is het meeste in aluminiumschalen te vinden. Met een echt bord in de hand schuiven we achter elkaar aan om op te scheppen. Deze keer gaan we ook allemaal samen rond de grote keukentafel zitten. Voor we aan de real deal kunnen beginnen moeten we natuurlijk ‘dankje’ zeggen.
Iedereen maakt een kruisteken en zegt de bekende zegenbede. Daarna neemt John, als vader des huizes, het woord en bedankt hij God voor het eten, het gezelschap en onze goede gezondheid. Alleen doet hij dat typerend voor de Amerikanen met heel wat meer woorden dan dat ik het hier neerschrijf. Ik had gedacht dat ik het melig zou vinden, maar toch word ik geraakt door Johns woorden. Wanneer hij afsluit roep ik dan ook even hard ‘Amen!’ als mijn tafelgenoten.
Hoewel er deze keer iemand de cranberry jam vergeten is, missen we het niet. De puree van zoete aardappelen, de gewone puree, de maïs, de broccoli, de vegetarische en niet-vegetarische vulling en de salade zijn namelijk meer dan voldoende voor de overheerlijke kalkoen. John vertelt ons later het geheim van zijn sappige kalkoen. Niet alleen heeft hij een uitstekende kalkoenpan, maar hij kocht ook een spuit waarmee hij de kalkoen injecteerde met een mengeling van boter en kruiden.
Pompoen-en appeltaart
Na het hoofdgerecht kijken we naar de herhaling van de Thanksgiving Parade. We zien meisjes in witte marjorettenkostuums dansen voor de facade van Macy’s. Mensen in het publiek lijken mee te dansen, al is dat waarschijnlijk vooral om de koude te verbijten. Wij hebben het binnen gelukkig lekker warm en nadat we onze riem een gaatje verzet hebben, starten we met het dessert.
Naast mijn chocolademousse verschijnen er talloze taarten en koekjes. Normaal geen fan van anijs, maar de anijskoekjes bevallen me wel. Ze zijn het ideale koekje om de vertering een handje te helpen. Ik proef ook van de marble cake, een cake die zijn naam te danken heeft aan zijn marmer-achtig uitzicht door de mengeling van gewone cake en chocoladecake in één.
Mijn chocolademousse hoeft gelukkig niet onder te doen, de Amerikanen zijn helemaal gek op de intense chocoladesmaak. Hoe kan ’t ook anders? ’t Ventje ging nog speciaal naar New York City om Côte d’Or. En een échte mousse zie je hier bijna nooit, dus ze wisten niet wat ze precies misten.
Typisch voor deze streek zijn de pompoen- en appeltaarten. In de herfst zijn er zelfs heel wat boerderijen en boomgaarden die opendeur houden in ’t weekend. Je mag dan zelf je appels en pompoenen plukken. Amerikanen zijn verzot op talloze gerechten met pompoen, maar persoonlijk ben ik niet al te gek op de groente. Hoogstens een pompoensoep. Zelfs de pumkin spiced latte van Starbucks kan me niet bekoren. Ik was wel nieuwsgierig naar de appeltaart, tot deze aangesneden werd. In feite bestond deze taart uit een bodem kruimeldeeg, gevuld met appelmoes, bedekt met nog een laag kruimeldeeg. Dan toch liever mijn eigen recept boordevol appeltjes en zelfgemaakte deeg.
Thanksgivings Day, een herenigingsdag
Terwijl we bezig zijn met het aansnijden van de taarten komt Johns zoon plots naar boven. Die had blijkbaar de hele middag zijn roes liggen uitslapen in de kelder. De Tupperware dozen gaan weer open en hij eet nog wat kalkoen. Met kleine oogjes begroet hij ons terwijl hij van sommige familieleden al moet afscheid nemen.
We blijven als één van de laatsten over en kijken toe hoe Johns zoon zijn energie terugkeert. Hij begint rond te bellen en voor we het weten komt de ene vriend (al dan niet vergezelt met een sixpack van bier) na de andere ons aan tafel vergezellen. Ze hebben elkaar al in tijden niet meer gezien, maar ze zijn samen in deze straat opgegroeid. Al de ouders wonen er nog steeds en door Thanksgiving zijn ze allen nog eens in dezelfde buurt. De jongens zijn duidelijk kind aan huis en zelfs John begint jeugdherinneringen op te halen. Er gaan foto’s rond van jongens in hun baseball-outfit en verhalen waarbij het schaamrood op de wangen verschijnt.
Ik vind het prachtig. Al mis ik mijn familie wel, want ik ben er zeker van dat het er gelijkaardig aan toe zou gaan bij mij thuis. We hebben misschien geen Thanksgiving, maar momenten zoals deze zie je bij ons ook op andere feestjes zoals verjaardagen of Kerst.
John schept de rest van de chocolademousse uit in een pot Tupperware en geeft me mijn afgewassen kom terug. Met een dikke knuffel en veel gelach worden we weer huiswaarts gestuurd. We kijken stiekem nog over onze schouders naar de pot Tupperware met chocolademousse. Ik klop ’t Ventje op z’n rug en zeg hem dat ik binnenkort wel nog eens een chocolademousse maak.
