Van Salem, Massachusetts naar Portland, Maine
In een hete namiddagzon verlaten we heksenstadje Salem. We zetten onze herfstrit verder via de I95. Na een uurtje rijden we de staatsgrens over: hallo Maine, bye bye Massachusetts! Maine is één van de mooiste staten van New England in Amerika wil je de natuur in al zijn pracht zien. We rijden naar Portland, de grootste stad van Maine. De afgelopen jaren kreeg Portland heel wat prijzen. Vorig jaar was Portland ‘Restaurant City of the Year‘ en werd ’t in 2018 ook verkozen als ‘Top city in America to spend the weekend (met bevolking onder de 90,000 mensen)’.
Inhoudstafel
Maine, Vacationland
In Maine is de natuur nog best groen, terwijl we toch al begin oktober zijn. We spotten hier ook onze eerste paddenstoelen van onze herfstroadtrip. Nadat we de staatsgrens overgestoken zijn is ’t nog een uurtje rijden tot in Portland. De witte nummerplaten met rode letters en de tagline ‘Spirit of America’ uit Massachusetts verdwijnen langzaam naar de achtergrond en maken plaats voor witte nummerplaten met zwarte letters en de tagline ‘Vacationland’. Al zijn er tegenwoordig geruchten dat Maine graag zijn nummerplaten wil wijzigen naar ‘Staycationland’, want ook de inwoners zelf gaan graag op vakantie in eigen staat.
Portland. What’s in a name?
De stad Portland zal vast en zeker een belletje doen rinkelen, alleen: welke Portland is het nu precies? Er zijn namelijk nog een 25tal Portlands in de Verenigde Staten. De bekendste van allemaal ligt waarschijnlijk in Oregon, dat is ook de grootste ‘Portland’ ter wereld. Portland in Maine ligt aan de Oostkust en werd genoemd naar het eiland Portland, aan de kust van Dorset in Engeland. De stad aan de Westkust in Oregon werd door de eerste inwoners genoemd naar Portland in Maine. Zij waren namelijk afkomstig uit Maine en de nieuwe ontdekte plek deed hun aan hun thuis denken. Hoewel de twee Portlands ver uit elkaar liggen, hebben ze best veel gemeenschappelijk. Voorname de natuur, de historische buurten en de haven als blikvangers.
Portlands mooiste vuurtoren in Cape Elizabeth
We komen rond 17u aan in ons hotel in Portland. Het is het eenvoudige Clarion hotel airport dat ik via Booking.com geboekt heb. Vooral handig is de gratis parking bij het hotel en makkelijke ligging met toegang tot grote wegen. Voor een $10 extra kan je er ook een uitgebreid ontbijt nemen.
We checken snel in en droppen onze bagage op de kamer om opnieuw de auto in te duiken. We willen namelijk op tijd zijn om rond zonsondergang de oudste vuurtoren van Portland te aanschouwen. Portland heeft heel wat vuurtorens, maar als je er slechts ééntje ziet, dan is Portland Head Light op Cape Elizabeth volgens velen niet te missen!
Voor we het weten zitten we vast in de avondspits, waardoor ik even vrees dat we ’t niet zullen halen. Gelukkig bereiken we net op tijd Fort Williams Park, waar de vuurtoren gelegen is. Zodra we het park binnenrijden zien we in de verte Casco Bay. De lucht kleurt reeds roder, dus we rijden snel het park in.
Wanneer we dichterbij komen, verwondert het me niet dat deze vuurtoren uit 1791 één van de meest gefotografeerde vuurtorens van Amerika is. Het is prachtig gelegen op de kliffen van Cape Elizabeth. Bij storm moet het een dramatisch zicht zijn, het water dat tegen de rotsen beukt. Wanneer wij er zijn is het water vrij kalm, al is de omgeving helaas minder rustig. Fotografen en toeristen maken halsbrekende toeren voor die ene perfecte foto. Bovendien is er een parkranger die rondrijdt in het park. Z’n raampje is naar beneden gerold en er komt een megafoon uit de auto. Er galmt een luide stem door het park: “Please return to your automobiles, the park closes at sunset. You have 5 minutes to leave the park.” Wat later klinkt het: “Now you have 4 minutes to leave the park. The park will close its gates and you won’t be able to leave.”
We zien nog honderden auto’s op de parking staan. Niet alleen zijn er kijklustigen voor de vuurtoren, maar er zijn ook bezoekers voor het fort dat zowel tijdens WOI als tijdens WOII een legerbasis had.
Een beetje nerveus nemen ook wij enkele foto’s van de vuurtoren. We negeren de aftellende stem uit de megafoon en genieten van het prachtige uitzicht op de baai. Zonde eigenlijk dat het park enkel geopend is tussen zonsopgang en zonsondergang, het zijn de mooiste momenten van de dag. Ik kan me goed inbeelden dat heel wat bezoekers graag vóór zonsopgang langskomen om de vuurtoren in al zijn glorie te aanschouwen. Bovendien kan je slechts op één dag in het jaar de vuurtoren betreden, namelijk op Maine Open Light House Day in september.
“You now have 9 seconds to leave the park. Please return to your automobiles.” We rennen naar onze wagen (welke een normale Amerikaan overigens gewoonweg ‘car’ noemt, geen ‘automobile’) en rijden net op tijd uit het park. Toch heeft de ranger nog heel wat werk met het wegjagen van toeristen die het aansteken van de vuurtoren niet willen missen. Terwijl we richting het centrum van Portland rijden zien we in de verte een lichtstraal over het water schijnen.
Kreeft eten in Portland, een must wanneer je in Maine bent
Portland heeft één van de grootste havens van Amerika. Maine staat vooral bekend voor zijn kreeft, al zijn ook oesters en clams (soort grote sint-jakobsnoten) er erg populair. Wanneer we ’s avonds in Commercial Street rijden, langs de haven van Portland, wordt ons algauw duidelijk dat het moeilijk kiezen wordt tussen de vele visrestaurants.
Ondanks dat we er op een doordeweekse avond zijn, is het ontzettend druk in de stad. Het is lang zoeken naar een parkeerplaats. Wanneer ik er uiteindelijk ééntje op de pier vind, maakt de parkeerwachter me duidelijk dat de parking minimum $7 is, tenzij we gaan eten bij DiMillos. Dan is parking gratis. We twijfelen nog even, maar algauw gaan we aan boord bij DiMillos. Inderdaad, ‘aan boord’. Het restaurant bevindt zich namelijk in een oude ferry die in de haven van Portland ligt.
Het is geen zware straf om bijna een uur te moeten wachten op een tafeltje bij DiMillos. We kunnen in het schip namelijk terecht aan de lange houten bar. We drinken er een aperitief en bekijken het interieur dat het verleden van de ferry en de DiMillosfamilie vertelt. De familie is al meer dan 40 jaar in Portland en is altijd bekend geweest om zijn visrestaurants. Dat ze uiteindelijk het enige drijvende restaurant van de Oostkust zouden openen, blijkt niet meer dan een logische stap in hun verhaal.
Uiteindelijk mogen we op het terras plaatsnemen. Er hangen overal grote varens, het groen maakt het terras een stuk gezelliger. In het begin van de avond hebben we nog mooi zicht op de haven, maar algauw moeten we de ober vragen om het witte zeil van het terras te sluiten. Er steekt een felle wind op en we krijgen het goed koud. Stiekem kijken we bij de andere klanten wat er op hun bord ligt. Zo overtuigen enkele Amerikanen ons van onze menukeuze: een lazy lobster (kreeft gesauteerd in boter) en een gevulde kreeft. De kreeft wordt vergezeld met lekker brood en een aardappel in de schil met zure room. Niet alleen smaakt de kreeft heerlijk, het verwarmt ons ook!
Zelfs bij regenweer is Maine prachtig in de herfst
De volgende ochtend blijken temperaturen enorm gedaald te zijn en ziet het er grijs uit. Het regent en het zal voor de rest van de dag blijven regenen. Plannen om Portland verder te verkennen of nog een vuurtoren te bezoeken vallen letterlijk in het water. We besluiten om door te rijden naar onze volgende bestemming, al hopen we stiekem dat we toch nog een straaltje zon zullen te zien krijgen. We rijden zelfs via Route 1, een scenic route of een toeristenroute zodat we de mooiste plaatsjes van Maine niet missen.
We rijden onder de mooiste bladerdaken en passeren de mooiste rivieren of baaien van Maine. Huizen en bossen wisselen elkaar af. We zien veel antiquairs, pottenbakkers en boerderijen met honderden pompoenen te koop. Op een uurtje rijden van Portland bereiken we Woolwich. Woolwich is maar een klein stadje, toch weten we niet wat indrukwekkender is:
De gigantische kreeft op het dak van het restaurant ‘Taste of Maine’…
Of de vlakbijgelegen brug ‘Sagadahoc’ uit 2000 die ‘Riviermonding’ betekent en de Kennebec River overspant…
Rockport, pittoresk havenstadje in Maine
Na alweer een uur rijden door de regen bereiken we Rockport. Een pittoresk havenstadje in Maine. Meestal wordt het nabijgelegen stadje Camden aangeraden om te bezoeken, maar dit klein verborgen stadje is ook een parel. Of er minder volk is doordat het niet zo bekend is of gewoonweg door de regen, kan ik niet met zekerheid zeggen. Maar terwijl wij de bergen afdalen en zicht hebben op de meest felle herfstkleuren en een stukje haven, kunnen we niet anders dan lachen om de mooie vista.
Het oorspronkelijke plan was om hier een picknick te doen, maar wanneer we uit de auto stappen, worden we bijna omver geblazen en uitgeregend. Vlak aan de haven geparkeerd, eten we aldus onze lunch bestaande uit wat dingen die we nog extra hebben ‘meegesmokkeld’ van bij ons hotelontbijt. Iemand anders zou dit misschien een triestig tafereel vinden, maar wij treuren niet. Het is best gezellig in de warme auto met een leuk streepje muziek. Mijn broodje smaakt me, ik vind mijn gezelschap leuk… En zelfs bij regenweer vind ik Rockport beeldig. Het lijkt bijna op een schilderij.
Na Rockport rijden we nog zo’n twee uurtjes verder tot we Bar Harbor en meer bepaald Acadia National Park bereiken. Onze herfstavonturen in Acadia lees je in een volgende blog. Wil je meer info over onze herfstrit? Ontdek het hier!
