Ik heb aan jou gedacht

Bijna twee jaar was het hier muisstil.

Er zijn hier al eerder pauzes geweest, maar nog nooit zo lang. Watskeburt?

Veel! Er is heel veel gebeurd!

Dus ik zou zeggen: neem er een kopje thee of koffie bij en zet je op je gemak, want hieronder volgt even 2 jaar in 1 bericht samengepropt.

Waarom schreef ik niet meer?

Mijn laatste artikel is al geleden van oktober 2019! Had ik geen zin meer om te schrijven dan? Had ik niet genoeg vertelstof meer? Tuurlijk wel! Alleen waren er op dat moment andere dingen in het leven die meer aandacht vroegen. Begin november 2019 raakte ik zwanger. Ik had een beetje last van typische zwangerschapskwaaltjes, vooral de moeite overweldigde me enorm. Een kleine baby ontwikkelen vergt ontzettend veel energie van je lichaam. Eén van de vele dingen die ik zou leren tijdens mijn zwangerschap.

 

Mijn zwangerschap was echter niet de enige reden…

 

 

Mijn job liep op wieltjes en ik deed dan ook mijn uiterste best om al mijn klanten goed van dienst te zijn. Hierdoor was er helaas even geen tijd meer voor de blog. Bovendien reisde ik nog best veel in die periode: ik trok binnen de VS onder andere naar Atlanta en naar de Californische zon om er Thanksgiving te vieren. Op 31 december vierde ik de overgang naar het nieuwe jaar vanop de Brooklyn Bridge in NYC. Al bijna even magisch als vanop Times Square! Met een kleine baby in m’n buik, wist ik zeker dat 2020 een bijzonder jaar zou worden! In januari bleven mijn reiskriebels niet uit en trok ik zelfs voor de derde keer naar een sneeuwwit Montréal in Canada.

 

 

2020, een bijzonder jaar

In maart was ik halverwege mijn zwangerschap, mensen begonnen een buikje te zien en ik voelde de eerste schopjes als vlindertjes in m’n buik. Het leek ons het ideale moment om nog eens naar België te reizen, voor ik te ver gevorderd was in mijn zwangerschap om nog te kunnen vliegen. In januari en februari hoorden we hier en daar wel eens iets over een ziekte in China, maar dat was zo’n ver-van-mijn-bedshow, dat ik er geen aandacht aan gaf. Zelfs toen de eerste COVID-19-gevallen in België werden ontdekt, maakten we ons niet meteen zorgen tijdens ons bezoek.

Al keken we natuurlijk met argusogen naar het nieuws in Italië, waar plots het ene ziekenhuis na het andere kwam vol te liggen met covidpatiënten. Toch genoten we van een gezellig weerzien met familie, vrienden en natuurlijk al het lekkers dat België te bieden heeft.

 

 

Enkele dagen voor onze terugreis keken we nog de info over onze terugvlucht na: door het laagseizoen waren er nog veel zitjes vrij op het vliegtuig. Leuk! “Misschien kunnen we een extra zetel bemachtigen en lekker ‘languit’ liggen”, … Dachten we. In de nacht voor onze vertrekdatum kondigt toenmalig president Trump een reisverbod aan voor mensen uit Europa. Zijn boodschap is niet helemaal duidelijk en wanneer we ’s morgens op Zaventem aankomen, heerst er absolute chaos. Veel Amerikanen kregen in het midden van de nacht bezorgde berichten van familie en vrienden.

Halsoverkop hebben ze hun boeltje gepakt en proberen ze op Brussels Airport een ticket te bemachtigen naar de VS. Achteraf blijkt dat zij zich geen zorgen hoeven te maken: Amerikaanse burgers en mensen met een permanente verblijfsvergunning (GreenCard) kunnen steeds terug naar Amerika. De travel ban zou bovendien slechts enkele dagen later effectief van toepassing zijn. Dan zouden toeristen, maar ook mensen die enkel een studentenvisum of een werkvisum hebben, niet naar Amerika mogen komen als ze de voorbije 14 dagen tijd hadden doorgebracht in Europa. 

Het reisverbod zou slechts 30 dagen duren…

Geen toiletpapier? Say whut?!

Op onze terugvlucht kunnen we ons niet van het gevoel ontdoen dat de actie van Trump veel te laat is. Er waren al verschillende covidgevallen in de VS en het wordt ons meer en meer duidelijk dat deze ziekte zich verspreidt als een lopend vuurtje. Eenmaal aangekomen in onze thuis in New Jersey, besloten we snel boodschappen te doen, zodat we onszelf 14 dagen in quarantaine konden plaatsen. Dit was op dat moment nog geen verplichting, maar het werd meer en meer aangeraden. Alleen bleek dit algauw makkelijker gezegd dan gedaan. In de winkel staan we met een mond vol tanden wanneer we lege rekken zien. Het is nog erger dan wanneer er een sneeuwstorm wordt aangekondigd. Niet alleen is alle blikvoeding, vlees, pasta en water verdwenen, maar om één of andere mysterieuze reden is er ook geen toiletpapier te vinden.

Geen idee wat jij doet, voor je op reis vertrekt, maar ik zorg er altijd voor dat onze koelkast tot de laatste kruimel leeg is. Wegens kleine bergruimte, koop ik ook nooit veel andere voorraad aan. Wij hadden dan ook heel wat voeding en verzorgingsmiddelen broodnodig – corona of niet! Uiteindelijk moesten we ver rijden en deden we verschillende winkels aan, voor we alle spullen in huis hadden om een week te kunnen doorkomen. Hoe men in deze gekte 14 dagen zichzelf moest voorzien, is me nog steeds een raadsel.

 

Van NYC naar DC

’t Ventje en ik spraken al een poosje over verhuizen. Hij had namelijk via zijn werk de kans om een andere functie uit te oefenen. Enige voorwaarde voor de nieuwe job, was dat we zouden verhuizen naar het noorden van Virginia, vlakbij Washington D.C.. We twijfelden best lang of we ons geliefde NYC zouden kunnen achterlaten, maar na enkele bezoekjes aan NoVa, zoals ze hier Northern Virginia noemen, waren we algauw overtuigd. Vooral met een nieuwe baby op komst leek dit de juiste stap in ons Amerikaverhaal. Er was meer groen, kleine community’s, nieuwe infrastructuur, talloze fiets- en wandelpaden, hippe restaurants en talloze winkels, en dat allemaal op een boogscheut van één van onze favoriete Amerikaanse steden: Washington D.C.!

 

 

Verhuizen naar een andere staat in het midden van een pandemie

Terwijl we uitzochten waar we nog toiletpapier konden vinden, werd het om ons heen meer en meer een spookstad. De scholen in New Jersey sloten en op aandringen van veel ouders, volgde ook NYC drie weken later (eindelijk!). Winkels, kantoren en restaurants sloten eveneens de deuren. Verschrikt merkten we hoe het vieze coronabeestje meer en meer lelijk huis hield in New York City. Alleen al in de stad New York, zijn er vandaag meer dan 30.000 mensen overleden aan de gevolgen van corona.

We zetten onze verhuis naar NoVa in een stroomversnelling en keerden niet meer terug naar NYC. Integendeel, we vluchtten bijna richting Virginia. ’t Ventje haalt zelfs z’n spullen niet meer op van z’n kantoor in NYC, zo eng voelt alles om ons heen. Pas een half jaar later krijgt hij z’n spullen opgestuurd en vandaag werken we nog steeds van thuis uit. In Virginia voelden we ons veiliger, mensen hielden er netjes afstand, spoten driftig met hand sanitizers en mondmaskers maakten hun intrede in het publieke leven. We vonden er zelfs gigantische pakken toiletpapier, oef! Het was geen makkelijke periode om te verhuizen, we konden niet alle huizen bezichtigen die we wilden en zowat alles verliep van op afstand. Onze spullen moesten bovendien zo’n 400km reizen, dit allemaal geregeld krijgen in een periode waar bijna niemand iemand anders spullen durft aan te raken, was best een uitdaging!

Ik vond het ontzettend jammer dat we geen afscheid konden nemen van onze vrienden en van de Big Apple. Na al die jaren waren er nog steeds plekjes die ik wilde ontdekken en binnenkort zouden we niet meer met z’n tweetjes zijn, dus enkele leuke laatste dates in de stad die nooit slaapt, had me geweldig geleken.

 

 

Wanneer we uiteindelijk in april verhuizen, worden we meer en meer geconfronteerd met de bizarre tijden waarin we leven. Niemand wil nog persoonlijk afspreken en alles wordt online geregeld. Speeltuinen zijn met politielint afgezet, alsof er een moord gepleegd is. Het is rijtjes schuiven voor winkels en als we al buiten komen om boodschappen te doen is het steeds met mondmasker op.

Gelukkig kon ’t Ventje nog aanwezig zijn bij de 20 weken echo, maar alle volgende doktersafspraken moest ik alleen doen. Hij zou pas tijdens m’n bevalling voor het eerst het team van mijn voedvrouwen en gynaecologen ontmoeten. Ik had er zo naar uitgekeken om onze nieuwe buurt te verkennen en om nieuwe mensen te ontmoeten, maar helaas. Geen babyklassen voor mij of koekjes van onze nieuwe buren.

 

 

Het zijn kille tijden. Amerika staat algauw op z’n kop en een ziekte waar we allemaal samen tegen zouden moeten vechten, wordt een politiek spelletje. Duizenden levens gaan hierdoor verloren. Er gebeuren gelukkig ook mooie dingen. Mensen staan dichter bij hun gezin en ze ontdekken nieuwe hobby’s. Net zoals de rest van het land, spenderen ook wij meer tijd in onze (moes)tuin en bakken we brood. Tenminste, als we bloem en gist kunnen bemachtigen.

 

Wanneer we niet in huis opgesloten zitten, gaan we wandelen of fietsen. Dit laatste hadden we vast niet zo veel kunnen doen, als we nog in New Jersey hadden gewoond. We zijn echt verhuisd naar een wandel-en fietswalhalla! Het fietsen is hier zó populair geworden, dat er bijna geen fietsen meer te koop te vinden zijn. Al komt dit natuurlijk ook door covid, waardoor veel leveringen gigantische vertragingen oplopen. (Ideaal wanneer je verhuist en je een baby verwacht waarvan je de kamer nog moet inrichten…)

 

 

Mensen hebben niet alleen meer tijd voor hun hobby’s, ze komen ook meer in actie om hun stem uit te drukken. The Black Lives Matter-beweging rolt als een golf over het hele land. Zelfs in de kleinste gehuchten van Amerika gaan mensen op stap. Het is iets wat ik nog steeds moeilijk vind om te beschrijven, je voelde echt de wind draaien in Amerika. Wanneer enkele maanden later, Joe Biden als nieuwe president wordt verkozen, voelt het als de kers op de taart. Het was alsof we met z’n allen een grote druk van onze schouders voelden vallen. Al was het ook triestig om te merken hoe verdeeld het land eigenlijk wel is.

 

Reizen tijdens covid?

Hoewel ik in deze periode in theorie meer tijd had om aan het schrijven te gaan, had ik er absoluut geen zin in. In principe lees ik ook graag andere reisblogs van concullega’s, maar ik merkte van mezelf hoe ik deze allemaal snel wegklikte. Er zat vast en zeker leuk materiaal tussen, maar telkens wanneer het over reizen ging, zat er een knoop in m’n maag. De mogelijkheden waren nu toch beperkt en dromen over reizen in de toekomst deed me verlangen naar een periode van weleer. Een periode waar ik niet meteen zo zeker van was, dat die snel zou terugkeren.

Een kindje in 2020

Eind juli 2020…

Net zoals de zomers in New York en New Jersey, zijn de zomers in Virginia drukkend heet. Ik maak me zorgen over hoe ik straks een baby ter wereld moet brengen in deze hitte, mét een mondmasker op. Ik koop zelfs een kleine handige ventilator die ik makkelijk kan meenemen en op eender wat kan bevestigen. Er volgen nog een paar wandelingen en met een statief proberen we zelf enkele zwangerschapsfoto’s te maken.

 

 

31 Juli is het dan eindelijk zo ver. Het was een zware en moeilijke bevalling, maar alles is overkomelijk. Het was een beetje gek, geen familie of vrienden op bezoek aan het kraambed, zelfs maanden later nog niet. Anderzijds denk ik niet dat ik het anders gewild had. Het was zo druk die eerste dagen! Met het bezoek van dokters, verpleegsters, lactatieconsulente, pediaters, en de vele eerste keren van onze baby, hadden we onze handen vol!

 

 

We hadden gehoopt dat onze ouders hun eerste kleinkind snel zouden kunnen vastnemen. Door het reisverbod van Trump konden zij Amerika echter niet binnen. In december 2020 overwogen we om voor de feestdagen af te zakken naar België, maar de tweede golf schrikte ons af. Een baby heeft nauwelijks iets van immuniteit opgebouwd, zelfs na enkele maanden is die nog erg kwetsbaar. Het leek ons niet verantwoord om dit risico te nemen. Ook al misten we onze familie en vrienden ontzettend hard, we bleven dan liever in onze kleine cocon. Wij met ons drietjes.

Het was pittig, héél pittig. Geen oma of opa die eens kon babysitten, geen huishoudhulp die de handen uit de mouwen kon steken. We durfden bijna niemand om hulp vragen. Veel mensen wilden dit niet eens. In onze omgeving, bleef iedereen echt binnen. Wie kinderen heeft, weet hoe vermoeiend die eerste maanden zijn en dat was voor ons dubbel zo hard zonder fysieke steun. “It takes a village to raise a child”, is een bekend gezegde waar ik sterk in geloof. Alleen hadden wij enkel elkaar. Gelukkig hielpen de virtuele knuffels en videogesprekken veel.

 

2021 brengt de verlossing 

Door mijn job als leerkracht, ben ik in Amerika één van de eersten die wordt gevaccineerd, dit tot mijn grote vreugde. Ik besluit zelfs wat langer borstvoeding te geven opdat onze baby ook zoveel mogelijk antilichamen via de melk kan meekrijgen. Ook ’t Ventje krijgt enkele maanden later zijn eerste vaccin.

 

 

In de lente kunnen we zo eindelijk naar de Japanse kerselaars gaan kijken in Washington DC, iets dat al zo ontzettend lang op mijn verlanglijstje stond! In het begin van de zomer volgt zelfs onze eerste strandvakantie met baby boy, helemaal in South Carolina! 

 

 

Helaas duurt het een stuk langer voor ze de vaccinatiecampagne in België echt aftrappen, maar het houdt ons niet langer meer tegen om te boeken voor een trip. Wanneer we uiteindelijk begin juni in België aankomen, hebben al heel wat familieleden een eerste vaccinatie achter de rug. We blijven voor een best lange periode in België, al kiezen we er bewust voor om nog niet met iedereen af te spreken.

 

 

Baby boy ontmoet uiteindelijk anderhalve maand voor z’n eerste verjaardag eindelijk zijn familie, het was een deugdoend, maar emotioneel weerzien! Een intiem, coronaproof verjaardagsfeestje met de familie was dan ook de perfecte afsluiter van onze reis in België.

 

2021 het jaar dat we opnieuw reizen

Ik kan helaas niet zeggen: covid is niet meer, maar ondanks de ernstige Delta-variant, heb ik wel hoop. Mits iedereen zijn voorzorgsmaatregelen neemt en voorzichtig is, denk ik dat we opnieuw kunnen reizen zoals voorheen. Blijkbaar denkt president Biden er ook zo over, want meer dan anderhalfjaar later heeft het Witte Huis ein-de-lijk aangekondigd dat het reisverbod naar Amerika voor Europa wordt opgeheven in november. Familie, vrienden en toeristen kunnen opnieuw op bezoek komen. Mensen met werkvisa, studentenvisa, enz. worden opnieuw toegelaten tot de Verenigde Staten, op voorwaarde dat ze gevaccineerd zijn en een test doen voor vertrek.

 

 

Dit nieuws en het feit dat ons gezin met drie nu een beter ritme heeft, geeft me opnieuw reiskriebels. Reiskriebels die ik wil delen met jou! Deze zomer zag ik op social media bovendien weer meer vakantiefoto’s verschijnen, ik ben dus zeker niet de enige die er weer zin in heeft!

Ik hoop je hier dan ook binnenkort (weer) regelmatig te mogen ontvangen voor een reisgerelateerd artikel.

Heb je deze blog volledig gelezen? Bedankt om te lezen, om er te zijn! Laat zeker ook een berichtje achter, altijd fijn om te weten of je meeleest 😉