Ik word wakker door een luid geschraap over het asfalt. Het is een geluid dat ik niet meteen kan plaatsen. Tot ik met een klein voorgevoel uit bed sluip en richting de woonkamer loop. Hoewel de gordijnen nog dicht zijn valt er toch een wit licht in de kamer. Nog voor ik de gordijnen geopend heb weet ik het al: het heeft gesneeuwd. Ik kan het bijna ruiken. Wanneer ik het raam nader voel ik onder mijn blote voeten het parket kouder en kouder worden. Ik open de gordijnen en zie een goede 10cm dikke pak sneeuw liggen.
Er is een hoop commotie op de parking van ons appartementsblok. De concierge is druk in de weer. Hij heeft een grote sneeuwploeg aan een jeep bevestigt en rijdt de parking op en af, de sneeuw voortduwend naar de rand van de parking. Een andere hulp loopt met een karretje over het voetpad waarbij hij zoals Hans en Grietje witte korrels achterlaat. Alleen is het geen brood, maar zout.
De buurman loopt in zijn korte pyjamabroek en gigantische bottinen naar zijn auto. Hij begint druk te krabben en laat de wagen draaien. Ik erger me sowieso al aan zijn wagen dat steeds gromt als een beest en de hele buurt wakker houdt. Nu staat het ding urenlang warm te draaien. Hij gaat naar binnen en komt terug aangekleed naar zijn auto en probeert weg te rijden. Hoe meer gas hij geeft hoe dieper hij zichzelf vastrijdt in de sneeuw. Als een oud vrouwtje sta ik het gebeuren af te schieten, stiekem, tussen de lammelen van mijn jaloezieën. Ik grinnik en denk: “karma”. Uiteindelijk geeft hij het op en trekt hij weer naar binnen.
Langzaamaan trekt de ene buur na de andere naar buiten en kan het krabben beginnen. De buren zijn niet de enigen die druk in de weer zijn. Ook de eekhoorntjes zijn blijkbaar nog niet aan hun winterslaap begonnen. Ze huppelen zoals steeds over de elektriciteitskabels en springen van boom tot boom. De allerlaatste eikeltjes en kastanjes in hun muiltje. De sneeuw deert hen blijkbaar niet, het zijn ware koorddansers.
Als een klein kind maak ik ’t ventje wakker en roep ik: “Het heeft gesneeuwd, het heeft gesneeuwd!” Ik begrijp bijna mijn eigen reactie niet, ik ben niet bepaald gek op sneeuw, maar dat kinderlijke gevoel kon ik blijkbaar niet onderdrukken.
Misschien vind ik de sneeuw hier ook fijner omdat de zon nog schijnt. Het is iets dat me deze zomer ook al opviel: het regent bitter weinig in de streek waar wij wonen. Meestal klaag ik steen en been rond deze periode van het jaar in België, maar hier niet. Tegen de koude kan je je tenslotte makkelijk kleden. Uggjes aan, wantjes om de handjes, een wollen muts en een sjaal en tadaaa, je bent warm genoeg aangekleed om de winterse temperaturen aan te kunnen!
Ik panikeer een beetje wanneer ik besef dat ik later vandaag nog een vliegtuig moet halen, maar algauw wordt duidelijk dat ik niét in België leef, maar wel in Amerika. In New Jersey is zo’n verse pak sneeuw dan ook geen probleem. Alle straten worden in een recordtempo vrij gemaakt en zelfs het oude besje in onze straat maakt haar oprit volledig sneeuwvrij. Ook op de voetpaden is er al snel geen sneeuw meer te bespeuren.
Blijkbaar zijn er strenge boetes voor zij die de sneeuw niet wegruimen voor hun eigen deur. Te lastig om het zelf te doen? Bij het plaatselijk politiekantoor kan je een lijst met namen krijgen van mensen die kunnen helpen. Vooral jongeren verdienen op deze manier in de winter een zakcentje bij.
Zonder problemen raken we later die dag op de luchthaven en vliegen we eindelijk richting België. Had dit België geweest, dan had het land plat gelegen. Auto’s zouden zich vastrijden, de bovenleidingen zouden kapot zijn waardoor er geen treinverkeer meer mogelijk was en vliegtuigen zouden aan de grond moeten blijven. Op momenten als deze is het zalig vertoeven in Amerika.
Eigenlijk zou het me niet mogen verbazen, want wanneer de Amerikaan het écht wil, blijkt duidelijk dat ze heel wat organisatorisch talent hebben. Zoals wanneer ik mijn plaatselijke supermarkt bezoek. Telkens weer opnieuw ben ik verbaasd over de figuren die uit de dozen met blikjes Pepsi tevoorschijn worden getoverd. Het duurt vaak een hele dag vooraleer ze hun nieuwe vorm bereikt hebben, maar het loont de moeite!
Stiekem ben ik nu wel blij dat ik in België ben zodat ik de sneeuw voorlopig nog even kan ontvluchten. Het is de tijd om samen te zijn met familie, om te genieten van elkaar en de feestdagen.
En dat witte spul? Dat kan wel nog eventjes wachten!
Veel liefs uit het mooie Gent en zalig kerstfeest toegewenst!
