En toen zei ik ja.

Posted on Posted in Expatverhalen uit Amerika

Ja zeggen op de liefde

Ken je dat moment, dat je iemand leert kennen en zegt: “Ok, laten we er voor gaan, maar wel op ons eigen tempo, rustig, stap voor stap… En we zien wel waar we eindigen.”? De ander knikt dan toestemmend en geeft je liefdevol een kus. Je weet dat je goed zit en je wacht af waar de rit je brengt.

 

Ken je dat moment, dat je voelt dat het goed gaat en dat je zegt, weet je wat: “Laten we de volgende stap uitproberen? Laten we gaan samenwonen.” Of zoals mijn moeder me er toen netjes op wees: “Ja, doen! Je wordt er tenslotte ook niet jonger op hé.” (Ja dames en heren, van je moeder moet je het hebben.)

Ken je dat moment dat je dan zo ver bent dat je je verhuis aan het regelen bent… Dat je eigenlijk nog geen jaar samen bent met je liefje… En dat je dan volgend berichtje krijgt?:

btw, zin om te verhuizen naar één van volgende? 😛
Amerika
São Paulo, Brazilië
Virginia
New York
Dallas, Texas
California
Chicago, Illinois

Europa
Amsterdam
Frankfurt
Londen

Azië
Indië
Japan
Australia

Mijn reactie? “Say whuuuuuuuut?”

Ja zeggen op het avontuur

Globetrotter die ik ben, kon ik geen nee zeggen. Nochtans was er het plan om even te settelen, om het rustig aan te doen en om hier een leventje op te bouwen. Of misschien toch niet helemaal? Bij mij zit het reizen sowieso in mijn bloed en ik wist dat mijn geliefde dezelfde kriebels had. Al sinds we elkaar leerden kennen ging het vaak over de reizen die we gedaan hebben en de reizen die we nog zouden doen. Maar dé sprong wagen: voor een definitief onbepaald lange tijd naar een ander land gaan wonen?

 

Ik wist min of meer waar ik aan toe was toen ik naar Australië trok. Er stond ook een einddatum op. Het was een lange periode, maar eigenlijk ook niet zo lang. De tijd vloog.

Toen ik bovenstaand lijstje zag ging mijn hart als een gek te keer. Zouden we? Waar? Wanneer? Kunnen we het aan met ons twee?

 

Het lijstje was op basis van de plaatsen waar mijn geliefde terecht kon met zijn job. Hij heeft het geluk om bij een wereldbedrijf te werken waardoor hij in één van hun vele filialen terecht kan. Dit wou echter ook zeggen dat er nog gegadigden waren en dat hij dan ook zijn beste beentje moest voorzetten om een plaatsje te bemachtigen. Dit in combinatie met persoonlijke smaak leidde ons al snel naar de start van een heus avontuur.

En met snel bedoel ik razendsnel. Het ene moment ben je aan het dromen en het andere moment ben je met de papierwinkel bezig. Van visa’s regelen tot het abonnement opzeggen van je favoriete krant tot… trouwen.

 

 Ja zeggen op trouwen

Toen het liefje en ik pas samen waren kan ik me nog de ontmoeting met zijn broer zo goed herinneren alsof het gisteren was. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de frappante vraag die hij me stelde. Het was de eerste zin die hij tegen me sprak: “En, voor de kerk of ’t stadhuis?”

“Uh, niet?”, antwoordde ik.

En dat was exact hoe ik erover dacht. Stiekem dacht ik er wel eens aan. (Ik ben een vrouw voor iéts.) Trouwen. Als het gebeurde wist ik dat het niet op mijn vraag zou zijn. Het zou wel zijn omdat ik héél zeker was. En als ik het dan zou doen, dan zou het met alles erop en eraan zijn: trouwen in mijn geliefde stad Gent, foto’s aan de Graslei en meer van dat soort cliché’s. Trouwen in een mega pouffy kleed. Zoals alleen maar Disneyprinssesen ze hebben. Een groot feest. Wel geen groot diner, enkel dessertbuffet (dat is toch het enige wat er toe doet) en een feestje achteraf met één of andere coole live band dat alles aan kan, van De Kreuners tot de laatste nieuwe hit in de top 50. Of oh nee wacht. Trouwen op één of ander wit strand, bij zonsondergang, gewoon, wij, met z’n twee. Iets in die trant.

 

Cinderella (Scarlett Johansson) in een blauw pouffy prinsessenkleed

 

Het gebeurde niet op mijn vraag, al had ik wel al grappend gezegd: “Straks kan ik enkel een visum krijgen als ik met je trouw.” Het was niet omdat het niet zou kunnen, maar het zou alles wel veel makkelijker maken. Het aanzoek was niet romantisch, het was eerder een instemmend gesprek. Meer hoefde ook niet. Het liefje excuseerde zich, dat het niet romantisch was. Was dat wel zo? Tenslotte kon ik ook “nee” gezegd hebben. Ik hoor andere mensen die me gek verklaren. Ze zouden nooit naar een ander land verhuizen met hun partner, gewoonweg omdat hun partner daar kan werken en meer kans heeft op een grotere carrière. Neen, dan liever een kleinere carrière, geen vreemd avontuur, wel dicht bij huis blijven bij familie en vrienden. Achteraf bekeken vind ik dit het ultieme teken van liefde: trouwen met elkaar om écht bij elkaar te kunnen zijn, om bij elkaar te kunnen blijven. Om helemaal mee te gaan naar de andere kant van die grote plas.

 

Ja zeggen op alternatieven 

Helaas verliep weinig zoals ik het wou.

Plan nr.1, A: Trouwen in Gent

Over-en weer gebeld/gemaild met stad Gent: ene misverstand na het andere en niet dé datum die we nodig hadden.
Dan maar over naar plan 1, B: Trouwen in de stad waar het liefje gedomicilieerd stond: Kortrijk. 
Hier waren ze gelukkig sneller van begrip, één simpele mail volstond om zo goed als alles te regelen.

 

Plan nr.2, A: Trouwen op 22 augustus.

Daar er in mijn familie 2 voorbeeldige koppels getrouwd waren op deze datum had ik deze datum ook altijd in gedachten. Als een soort geluksbrenger. Helaas zou deze datum voor onze visumaanvraag véél te laat zijn.
Plan nr.2,B: Trouwen op 10 februari 2016
Ik had sowieso een andere grote wens: mijn broer als getuige op mijn trouw. Helaas was het broertje op deze datum nog in Mexico bij zijn eigen geliefde. (Op deze datum zouden mijn liefje en ik een jaar en een maand samen zijn.)
Plan nr.2,C: Trouwen op 16 februari 2016
Omdat het cool klonk. 16-02-16. Tof toch? Omdat het makkelijk te onthouden zou zijn ook. En dan was deze dag eerst wel en dan niet meer vrij… (Zie problemen plan nr.1)
Plan nr.2,D: Trouwen op 19 februari 2016
Omdat deze datum wel vrij was. En we de vrijdag dan ook vrij zouden hebben. En omdat deze dag ‘gratis’ was. Meh.

 

ringendoosje

Plan nr.3,A: Een trouwring.

Alles ging zo snel dat ik een verlovingsring wel kon vergeten. Bovendien vind ik dat sowieso iets dat niet echt tot onze cultuur behoort. Een trouwring, dat wou ik echter wel. Het liefje niet. Gewoon uit desinteresse en wegens te onhandig op het werk. Goed dan, dan moest ik dus zelf zorgen voor mijn ring. Helaas heb ik geen ezel in de tuin staan waar ik ezeltje-strekje kan mee doen. Knap was hoe mijn eigen ouders hun trouwringen en elk nog een andere dierbare ring meegaven. Hiermee kon er een aanzienlijk bedrag van de ringen betaald worden. Gezien het liefje geen ring wou koos ik er dan maar 2. Eén voor mezelf en één voor hem, alleen ben ik degene die beide draagt.

 

Het was een raar zicht bij de juwelier. Ik die er een eerste keer ging samen met mijn moeder i.p.v. met mijn partner om de ringen te kiezen. Of toen ik ze alleen ging ophalen en een fles rosé Champagne erbij kreeg om te vieren. (Dankuwel Edelgedacht!) Ik mocht dan girlie girlie zijn en klassiekgewijs een ring willen… Ik heb het als een echte zelfstandige vrouw alleen gedaan. Beetje bizar als je van plan bent om in het huwelijksbootje te treden. Anderzijds toont het ook aan dat je dit als 2 individuen doet. Ik geloof dan ook dat keuzes zoals deze mezelf als persoon sterker maken. En weet je wat? Het liefje let er enorm op of ik met of zonder mijn ringen buiten ga. En ’s nachts betrap ik er hem op dat hij mijn hand streelt en… de ringen. Als een belofte voor de dag die komt.

 

Plan nr.4,A: Trouwen met enkel ons twee en enkel onze broers als getuigen.

We wilden het simpel (en toegegeven: goedkoop houden), enkel onze broers als getuigen leek ons dan ook ideaal. We brachten onze ouders op de hoogte en we vreesden voor gejammer van onze moeders. We werden erg verrast, want onze moeders gingen snel akkoord en wensten ons veel geluk. Bleek dat het onze vaders waren die zich moeilijk konden vinden in dit voorstel. Hoe konden we dit doen zonder de familie? Zonder een feestje? Zonder hen? Het pakte ons, recht bij ons strot. We konden geen neen zeggen. Er volgde een uitbreiding bij de genodigden:
Plan nr.4,B: Getuigen + ouders (met partners) + grootouders.
Uiteindelijk kwam het besef dat het wel eens heel lang zou kunnen duren vooraleer we nog bepaalde mensen uit onze omgeving zouden zien. En hoewel we vreesden voor familievetes gingen we toch de uitdaging aan.

 

Plan nr.5,A: Het feest

Wegens het snel-snel regelen van alles en het beperkte budget zat een feest of receptie er sowieso niet in. Een trouw op het stadhuis is echter zo snel voorbij dat we onze gasten toch nog iets wilden aanbieden. Geen groot feest met live band. Geen langweilig etentje met de families.

Maar hey, dat dessertbuffet? Dat was dik in orde!

-> Plan nr.5,B: Gewoon bij ons thuis Champagne en zoetigheden!

 

aansnijden van de taart, hand in hand

 

Plan nr.6,A: Trouwen in een mega pouffy kleed. Zoals alleen maar Disneyprinssesen ze hebben. 

Jah, het was wel vrij snel duidelijk dat dit het niet zou worden. Dit zowel wegens tijdsgebrek alsook wegens moneygebrek.

Plan nr.6,B: Trouwen in het blauw. 

Ik wou iets uniek en apart. Tegelijk ook iets simpel. Ik wou ook iets vinden dat ik nog eens opnieuw kon aantrekken. Waarom zou ik een mooi kleed maar 1x dragen? Ik wou ook matching zijn met mijn toekomstige man, hij had nl. een mooi blauw kostuum. Ik had exact in gedachten wat ik wou. En thanks to the internet… Vond ik vrij snel wat ik nodig had. En bovendien nog voor een mooie prijs ook! Lucky me 😀

 

Plan nr.7,A: Een trouwboeket

Als kind hechte ik nooit veel belang aan het trouwboeket, maar ik merkte wel hoe vaak mijn moeder het had over het feit dat zij er géén had gehad bij haar huwelijk. Wegens te duur. Eerlijk gezegd, als je de prijzen bekijkt van een trouwboeket tegenover de vaak veel grotere gewone bloemboeketten moet ’t gezegd: das toch écht wel geldklopperij! Toch is het iets wat het plaatje afmaakt… En als je het slim aanpakt kan je zo’n boeket je hele leven lang bewaren.
Plan nr.7,B: De getuige (via mama) zorgt voor een trouwboeket
Ah, die mama’s toch. Wat zou je doen zonder hen?

 

bruidsboeket

 

Enkele avonden voordien (jeweetwel, voor dé dag), toen ik nog aan het zeulen was met bananendozen (a.k.a. de beste verhuisdozen die er zijn), kreeg ik een telefoontje van een oude bekende. Ze had het nieuws via via gehoord en wou me alvast feliciteren. Ze had maar één goede raad: “Geniet er van meid, want het wordt de mooiste dag uit je leven!” Ik moest lachen en bedankte haar. Ik stond er eigenlijk niet meer bij stil. En hoewel ik aanzienlijk wat tijd gestoken had om enkele dingen te regelen voor mijn huwelijk dacht ik er op dat moment niet veel van.

 

 Ja zeggen op het geluk

Zowel de dag voor als na onze trouw goot het dat het geen naam had. Ik ben absoluut niet bijgelovig, maar ik smeekte als geen ander: “Alsjeblief, gun ons wat goed weer!” Het hoeft niet warm te zijn, gewoon droog en een beetje zon. Al wist ik eigenlijk dat dat gesmeek niet nodig was. Uit ervaring weet ik dat ik op dat vlak meestal wel geluk heb. Niettemin werden we aangenaam verrast. Het werd een prachtige dag. Veel zon en alleen maar blauwe lucht. Mijn toekomstige wederhelft en ik konden niet stoppen met glunderen.

Voor ons huwelijk in de namiddag kon voltrokken worden, trokken we samen met de fotograaf en onze getuigen naar GUST waar onze smaakpapillen konden genieten van een hoop lekkernijen. Na de lunch volgden enkele fotokiekjes… En dan was het richting stadhuis. Mensen die elkaar nog nooit ontmoet hadden stonden toch gezellig dicht bij elkaar. Ik vraag me af wie er het meest glunderde. Wij of onze familie.

 

trouwfoto in Kortrijk

Ja zeggen op Kortrijk

Hoewel ik in eerste instantie teleurgesteld was dat we niet in Gent konden trouwen kon ik bijna niet geloven dat Kortrijk niet mijn eerste keuze was. In Gent trouw je echt ‘aan de lopende band’. Het eerste gedeelte van het huwelijk is bovendien volledig publiekelijk en vaak staat het volgende koppel gewoon vlak achter je te wachten terwijl je je handtekening zet. Er volgt dan weliswaar nog een aparte ceremonie in de huwelijkskapel, maar toch…

In Kortrijk wordt er gezorgd dat er de tijd kan genomen worden en mag je helemaal alleen (met familie en vrienden) in de trouwzaal binnen. En jeetje, wat is dat een zaal. Volgens velen is het stadhuis van Oudenaarde en diens trouwzaal één van de mooiste van België. Wel, deze zaal moet daar zeker niet voor onder doen!

De schepen van Burgerzaken Byttebier stelde ons meteen op ons gemak en beloofde om beter te doen dan collega Sofie Bracke in Gent. Het was dan ook perfect. Stad Kortrijk had zelfs via Facebook onze getuigen gecontacteerd om wat meer insiders-info te verkrijgen. Zo wist de schepen heel wat leuke feitjes te vertellen en vielen wij van de ene verbazing in de andere.

We kregen niet alleen een mooi trouwboekje maar ook nog eens prachtige linnen servetten van onze leiestreek. Ontworpen door Annabel Fournier en gemaakt door het bedrijf Verilin in Heule. Het verwees niet alleen naar de liefde door de speelse lippen die erop geborduurd waren, maar ook door de soort stof zelf. Zoals de schepen zei: linnen is sterk maar tegelijkertijd ook flexibel. Warm in de winter, koel in de zomer. Alle facetten die je ook wil in je partner, in je relatie.

 

trouwzaal Kortrijk

 

Ja zeggen op het leven

En dan de drink achteraf, bij ons thuis? Zalig! Alleen maar lachende gezichten. Vriendelijke, vrolijke gesprekken. Het was alsof ik een hele dag in een soort roes was. Ik kon bijna niet geloven dat alles zo perfect was verlopen. Alles naar wens. En ondanks het feit dat het op heel wat vlakken niet plan A was: perfect! Het mag misschien een cliché zijn, maar het was écht wel de mooiste dag uit mijn leven. (Dat we by the way, in de frituur geëindigd hebben. Hoe meer Belgisch kan het zijn?)

 

Oja, je vraagt je waarschijnlijk af wat de bestemming wordt uit het lijstje dat ik in het begin vermeldde? Wel… Dat kan ik helaas nog niet verklappen. Al heb ik sinds onlangs wel al één verhuis achter de rug. Momenteel heb ik vooral plezier in het verkennen van stad Kortrijk. Verder gaat de tijd veel te snel en moet er helaas nog veel papierwerk geregeld worden (één van de redenen waarom ik de bestemming nog niet kan zeggen.) En het moeilijkste van allemaal: veel tijd kruipt in het afscheid nemen van onze geliefden. Het duurt namelijk niet lang meer dat we nog in Kortrijk zullen vertoeven. Zodus… Rarara, waar denk jij dat we heen gaan?
Tschüss, Davina

2 thoughts on “En toen zei ik ja.

  1. Tears of joy <3 Het was een prachtige dag! Ben zo trots op jou! Ik ga jullie missen, maar ik zie al uit naar mijn volgende vakantie bestemming voor de volgende jaren 🙂

  2. En of het een prachtige dag was! Blij dat die papa’s dan toch een beetje diplomatieke zachte druk uitgeoefend hebben… En het aanbod om extra valiezen te sleuren naar jullie nieuwe bestemming blijft gelden zolang nodig!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge