Een dagje aan de kust in Belmar, New Jersey waar ik ook jeugdherinneringen ophaal aan Heist-aan-zee. Met andere woorden: zon, zee en strand!

’t Zeetje

Posted on Posted in Expatverhalen uit Amerika, Reizen in Amerika

Na de – volgens velen te korte – blog van zondag volgt hieronder een extra ‘long read’ (1772 woorden) met het antwoord wat ik zoal doe terwijl ik wacht op mijn werkvergunning en het ventje lustig aan ’t werken is.

Soms moet ’t ventje op verplaatsing werken. Vorige week had ik geluk en mocht ik hem vergezellen naar Belmar. Belmar is één van de vele kuststadjes langs Jersey Shore. De meesten onder ons denken aan vrij marginale taferelen wanneer we Jersey Shore horen, bedankt MTV! Jersey shore bestaat echter uit zo’n 227 km kust en heeft aldus heel wat te bieden. Belmar claimt zichzelf als het mooiste stadje langs de kust!

 

 

Ik vloek een beetje op mezelf omdat ik een foto vergat te nemen van één van de straten in Belmar. Echt prachtige huizen in deze regio. Weet je wat? Je kan altijd faken alsof je er zelf rondwandelt in Google Streetview(Dit kan rechtstreeks in bovenstaande afbeelding.)

Het was een beetje vreemd om $8 te betalen om op het strand te mogen, maar ik snap het wel. Het strand was prachtig onderhouden en om de zoveel meter kon je een redder signaleren. Er waren ook enkele blauwe figuren te zien die regelmatig een rondje deden. In 2012 werd Belmar overigens goed geraakt door orkaan Sandy en onlangs hebben ze een nieuwe boardwalk/dijk langs het strand geplaatst waar het zalig wandelen is.

 

't zeetje, de kust, parasol, zee, strand

 

Het geld wordt dus goed besteed. Misschien een idee voor de Belgische kust? Zouden we dan meer verantwoord omgaan met ons strand en onze zee? Geloof me, wanneer je $8 dollar spendeert om op het strand te mogen denk je 2x na vooraleer je dat ene klein papiertje laat wegvliegen op het strand. Meer zelfs, je holt ’t achterna en gooit het in de vuilnisbak!

’t Doet me denken aan onderstaand filmpje dat ik deze week nog eens zag passeren op social media. Ik geloof dat het enkele jaren geleden eigenlijk al viraal is gegaan, maar het blijft leuk om te zien! Een waar voorbeeld:

 

 

Ik vind het altijd grappig hoe de taferelen op het strand zowat overal hetzelfde zijn. Hier en daar merk je enkele kleine verschillen. Hier viel me nog maar eens op hoe trots de Amerikanen op hun Amerika zijn. Ik zag talloze stukken badkledij met de Amerikaanse vlag in verwerkt. Heel wat classy breakfast-at-Tiffany’s-zonnehoeden gespot op het strand, maar evengoed cowboyhoeden met opnieuw de American stars and stripes als motief. De Amerikanen deden me aan de echte frigiboxtoeristen denken zoals beschreven door Samson  in ‘Wij gaan niet ver weg’. 

 

 

Ze sleurden hun hele hebben en houden mee: eten, drank, schopjes en schepjes, parasols, strandstoelen, echt de hele reutemeteut. Ik bedacht me hoe ik als kind het superfijn vond om papieren bloemen te maken en er superveel geld schelpen voor te vragen. Er was die ene zomer dat ik echt een booming business had in dat veld. Ik vroeg me af hoe de Amerikanen zouden reageren moest ik hier plots met papieren bloemen zitten. Overigens typisch Belgisch en vorige week nog aan bod gekomen in het Belgische VRT Journaal.

Starend naar de zee kon ik ’t niet helpen om te mijmeren over mijn jeugd aan de zee. Als kind woonde ik zo’n 8 jaar aan de kust en zelfs toen we in mijn dierbare Gent gingen wonen keerden we regelmatig in het weekend of tijdens de vakanties terug naar de kust. We verbleven toen bij mijn grootmoeder die vlak aan de dijk een appartement had. Haar appartement was te vinden in een zijstraat. Ze had best een groot terras en had zelfs nog goed zicht op zee.

Eenmaal mijn grootmoeder ouder werd voelde ze er niet zoveel voor om haar veilige appartement achter te laten en al helemaal niet voor dat irritante zand dat overal tussen kroop. Ik weet nog hoe ze mijn broer en ik steeds vroeg om in een bepaalde perimeter op het strand te blijven. Zo kon ze ons tussen de appartementen in nog steeds zien vanop haar terras. Er was ook nog de verkoopster van een strandbazaar die een oogje in het zeil hield voor het geval dat we een paar meter te veel opschoven.

 

Strandbloemen
© Toerisme Knokke-Heist

 

Terwijl ik mijn strandbloemen verkocht was mijn broer een pro in putten bouwen. Op den duur hadden we een hele routine opgebouwd: ’s morgens snel naar ‘onze plek’ waar ik mijn bloemen mooi uitstalde en hij aan ’t werk. Want ’s morgens kon hij nog lustig werken zonder zich kapot te zweten onder de stralende middagzon. Hij bouwde vaak een heel gangenstelsel. Ik maakte er ‘ons huis’ van. De grootste put was onze woonkamer, een kleinere put de keuken, een andere put mijn winkel, nog een put onze slaapkamer, enz…

De bloemen konden nooit alleen gelaten worden, dus gingen we elk om beurt de zee in of gingen we om beurt bij andere bloemenwinkels shoppen. De ander zat dan beschermend in de verte te turen en te duimen dat broer of zus op tijd zou terug zijn om nog eens te zwaaien naar grootmoeder die af en toe op het balkon verscheen.

Elke kuststad heeft zijn eigen betalingsmiddel voor de strandbloemen. Bij ons, in Knokke-Heist, waren dat de ‘couteaux’ of de ‘zaagjes’. Ik herinner me nog een jaar hoe er plots 2 meisjes op mijn bloemenstand kwamen afgelopen. Ze hadden een gigantische plastic zak vol met ‘couteaux’. Ik geloofde mijn ogen niet. Deze schelpen zijn in principe best zeldzaam waardoor concurrentie ook erg hoog kon oplopen. Even vreesde ik dat de meisjes mijn kraam zouden leegkopen, al dacht ik ook al aan de mooie strandbloemen verderop van het balletmeisje dat steeds voor één van de witte strandhuisjes zat. De meisjes keerden echter weer huiswaarts en mochten de schelpen niet houden, daarom besloten ze om de schelpen weg te geven.

 

couteaux, schelpen om strandbloemen te betalen
Couteaux

 

Mijn broer en ik konden het maar niet vatten. We waren rijk! De volgende dagen investeerde ik in heel wat bloemen en mijn zaak groeide. Ik had de mooiste bloemen die je je maar kon voorstellen. Na een paar dagen moesten ook broer en ik weer huiswaarts. Ik stalde mijn bloemen mooi uit in de logeerkamer en liet ook onze ‘kassa’ bij de bloemen achter. Ik vermoed dat dit tijdens een paasvakantie was gebeurd waarna mijn broer en ik het volledig zagen zitten om de draad weer op te pikken in de zomervakantie. Vooral nu we zo ‘rijk’ waren.

Helaas had ik enkele maanden later één van mijn grootste jeugdtrauma’s: grootmoeder had besloten om die stinkende spullen gevuld met zand weg te gooien. De papieren bloemen waren volgens haar volledig verkleurd door de zon en de schelpen roken te veel naar de zee. Mijn vader zou me later vertellen hoe ze hem nog gebeld had met de vraag of ze het wel weg mocht doen. Hij zag er geen graten in. Ik wist niet op wie ik meer boos moest zijn. Al bleek algauw dat het dat jaar beter weer was in de paasvakantie dan in de zomervakantie. De regenachtige dagen aan zee bleken ideaal om aan de slag te gaan en mijn bloemen zelf te maken in plaats van te kopen.

Zelfs tot op de dag van vandaag flitsen mijn ogen automatisch naar de schelpen wanneer ik op een strand loop. En ja, ook in Belmar kwam ik een couteau tegen!

 

kinderen onderen rubberen bootje op het strand, op weg naar de zee
Broertje en ik aan de kust met onze boot

 

Ik kwam ook nog surfplanken, vliegers en kitesurfers tegen. Belmar zou overigens één van de topstadjes zijn om te surfen. Er worden heel wat surfwedstrijden gehouden in ’t stadje. Wat ik niet tegen kwam? Rubberen bootjes of luchtmatrassen. Geen idee of ze er verboden zijn of gewoonweg niet gangbaar. Mijn broer en ik waren dol op de oude gele rubberen boot van ons vader.

Er was ook die ene zomer dat we er niets beter op vonden om de boot ondersteboven te draaien en eronder te kruipen in het ondiepe water. Hoewel we steeds enkele meters verder opschoven langs de kustlijn werden we om de zoveel tijd door een redder op de vingers getikt. Het was pas toen een redder uitlegde dat ze op die manier dachten dat er een lege boot aan het drijven was en er dus misschien ergens kinderen in zee aan het verdrinken waren dat we ermee ophielden. Hmm, misschien is dàt de reden waarom ik ze niet zag in Belmar? Of misschien toch de gigantisch grote surfgolven…

Tijdens mijn mijmeringen werd ik af en toe opgeschrikt door het geronk van kleine vliegtuigjes. Wat reclame betreft hebben de Amerikanen het er echt erg van. Op tv kan je nauwelijks 5 minuten iets zien of er is alweer een reclameblok. Blijkbaar geldt dit ook voor het luchtruim voor de kust. Alhoewel, het luchtruim? Ik zag zelfs een boot passeren met een digitaal scherm dat verschillende beelden met reclame wisselde. In het begin keek ik nog opgetogen naar omhoog toen ik het geronk hoorde, maar na de zoveelste reclame raakte ik ’t toch een beetje beu.

 

Reclame in de lucht, banner aan vliegtuig

 

Nee, geef mij dan maar liever het geluid van de man die “Boooooooouuuuuuuuuuulllllleeessss de Beeeeeeeeerlin!! Heeeeeeeeerlijke Berlijnse Booooooooolllllllllllllllllllllllleeeeen!” roept. Jeweetwel, de arme student die met een grote houten doos gevuld met lekkere Boules de Berlin op zijn hoofd door het zand moet ploeteren om je te bedienen. Je probeert er aan te weerstaan, maar de 3e keer dat hij passeert hou je het niet meer uit en besluit je er toch één te kopen. Waarna het dilemma volgt of je één met confituur of met crème zou kopen… Of gewoon beide.

Ah man, wat had ik zin in een boule daar in Belmar. Ik kon me troosten met banana bread met glazuur dat ik in de plaatselijke 7-Eleven (een handige supermarkt met nog handigere openingsuren) vond. Dit deed me dan weer aan Australië denken waar ik bijna dagelijks genoot van mijn portie bananenbrood. Vreemd genoeg heb ik ’t bij ons in de supermarkt eigenlijk nog niet zien liggen. Moet ik misschien eens naar uitkijken!

Maar toch, die boules, daar bleef ik aan denken. Ongeveer een jaar geleden volgde ik een kleine workshop bij een gepensioneerde bakker. We maakten toen ook superlekkere Boules de Berlin. Zowat elk land heeft varianten op deze lekkernij (het dichtste dat ik hier al geproefd heb is een soort donut met gelijkaardige smaak), maar zoals wij ze in België maken vind je ze niet gauw. Wat denken jullie? Verkoop ik binnenkort Boules de Berlin langs Jersey Shore?

 

Mijn zelfgemaakte Boules de Berlin
Mijn zelfgemaakte Boules de Berlin

 

Toppunt van dit alles? Ik kom thuis en heb een aangenaam overzees Skype-gesprek met mijn moeder. Die doodleuk vertelt dat ze genoten heeft van een dagje zee in Nieuwpoort… En hoe ze niet kon weerstaan…

Aan Boules de Berlin!

 

Tschüss, Davina

4 thoughts on “’t Zeetje

    1. Wanneer maakt er iemand werk van een soort ‘beamer’ zodat we kunnen zeggen: “Scotty, beam die boule naar Davina in Amerika!”? 😉

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge