Kuranda, Rainforest; Cairns, Great Barrier Reef!

Donderdagavond, 20 februari.

Door een vertraagde vlucht vanuit Melbourne komen we rond 19u ‘s avonds aan in Cairns. De avond was net gevallen, en bij aankomst op de luchthaven bleek dat mijn gekozen huurwagenbedrijf niet op de luchthaven zelf zat, maar er enkele minuten vandaan. Dit in tegenstelling tot grote maatschappijen zoals Hertz die vlak bij de bagageband te vinden zijn. Niettemin werden we vriendelijk opgepikt door een busje van East Coast Rentals dat ons naar het hoofdkantoor bracht. Een witte Suzuki Swift stond ons op te wachten.

 

 

Ik voel me heel zeker op de weg, ja, zelfs aan de linkerkant. Maar ‘s nachts rijden in Australië vergt toch enige concentratie. Je weet tenslotte nooit wanneer een kangoeroe uit de bosjes zal springen. En geloof me, de kangoeroe zal niet degene zijn met de meeste schade! Bovendien gaat ‘t verhaal de ronde dat wanneer je als buitenlander een Australisch dier doodt, je meteen het land uit vliegt.

Maar ach, misschien is dat een broodje-aap-verhaal. Wanneer we de gps even niet goed interpreteren en we daardoor moeten rond rijden via een kleine kiezelweg duurt het dan ook niet lang vooraleer er een kleine walibi voor onze neus hopt.

Ik rijd voorzichtjes verder en kom gelukkig weer op een highway terecht. We gaan op bezoek bij vrienden van BB in Kuranda, een leuk hippiestadje. Helaas moeten we daarvoor de bergen in. In het pikkedonker rijd ik aan 40km/u de berg op. Gelukkig weten Sue en Patrick van onze komst. Net zoals seingevers op een luchthaven staan ze ons met grote zaklampen toe te zwaaien opdat we zeker niet voorbij hun huis zouden rijden. Ik slaak een diepe zucht van opluchting bij aankomst. We hebben het gehaald!

 

 

Even twijfel ik of ik wel nog in Australië ben bij het betreden van Sue en Patricks huis. We lijken namelijk eerder in een Afrikaanse lodge terecht gekomen te zijn. Het zal dan ook niet verbazen dat Sue en Patrick vaak gereisd hebben door Afrika en dus heel wat souvenirs hebben meegenomen naar hun Australisch regenwoud. Ja, we zaten er echt midden in een regenwoud.

Door het regenseizoen overigens best lastige temperaturen: warm maar vochtig! Hun huis noemen ze Okavango, naar een rivier in Afrika. Sue verwende ons met een *****-diner terwijl we luisterden naar Patrick zijn vele heldenverhalen. Patrick is een rasechte Strop en Sue is een Kiwi. Na vele jaren in België gewoond te hebben wonen ze nu in hun droomparadijs in Australië.

 

 

Tijdens ons verblijf bij Patrick en Sue werden we overigens op en top verwend! Steeds opnieuw heel lekker eten. En wanneer ze konden namen ze ons op sleeptouw in hun tuin. Op zoek naar kleurrijke kikkers, de lucht afspeuren naar gigantisch grote vleermuizen, luisteren naar het lied van de Kookaburra, en reuzenspinnen weer weg jagen.

Elke dag is een heuse belevenis, en dat alleen in hun tuin! Ze hebben zelfs een mooi riviertje lopen waar er ook heel wat leven in te vinden is. Helaas vonden wij het iets te modderig en te nat waardoor het niet gelukt is om af te dalen tot aan hun beekje. Dat zal voor een volgend bezoek worden!

 

 

De volgende dag besluiten we naar het centrum van Kuranda te gaan. Algauw begrijpen we waarom dit een hippiestadje wordt genoemd. Kleurrijke huizen, kleurrijke mensen met een forever-smile op hun gezicht. ‘No Worries’ hoor je hier nog meer dan elders in Australië! Leuk is dan ook om de marktjes van Kuranda af te schuimen. In ‘The Heritage Market’ genieten we van een lunch bij ‘Frogs’. Best duur, maar het feit dat we een gigantische salade kunnen delen en we bediend worden met een perfecte service maakt dat allemaal goed.

 

In de ochtend had ik reeds een telefoontje gepleegd en geboekt voor onze activiteit in de namiddag. Zeker een aanrader, vooral in het hoogseizoen wanneer plaatsen beperkt kunnen zijn. Vanuit Kuranda nemen we de Scenic Railway tot in Freshwater (nabij Cairns).

 

Gelukkig reizen we in het laagseizoen, waardoor we een wagon voor ons alleen hebben. Even waan ik me in een oude spaghetti western. Ook het verhaal van hoe de spoorweg tot stand gekomen is helpt mee aan mijn verbeelding. Het heeft ontzettend veel bloed, zweet en tranen gekost om de spoorweg te bouwen. Aboriginals, cyclonen en grote bergen met eeuwenoude bomen boden enorm veel weerstand.

 

 

De trein brengt je langs prachtige watervallen (hoewel, op een warme zonnige dag weinig water, de volgende dag toen het niet op hield met regenen waren de watervallen véél grootser!) en een mooi regenwoud.

 

 

Bij aankomst in Freshwater worden we met een shuttle naar het Skyrail-station gebracht. We nemen (min of meer) dezelfde weg terug, maar deze keer met de Skyrail. Dichter bij het bladerdak van de bomen kan je niet komen! De rail van 7,5km (!) wordt af en toe onderbroken waardoor je er kan voor kiezen om via een mooie boardwalk enkele kleine wandelingen te doen.

Het is een aangename afwisseling om het ene moment boven de boomtoppen te zweven en het andere moment beneden in de koelte in de schaduw van de bomen rond te wandelen. Ook is er een vrij grote kans om enkele ‘beestjes’ tegen te komen. Wij kwamen o.a. een enorme vogelspin tegen!

 

 

 

Wanneer we terug aankomen in Kuranda lijkt het stadje helemaal uitgestorven. Blijkt dat alles dicht gaat rond 16u. Gelukkig konden wij ‘s avonds opnieuw genieten van een lekkere maaltijd bereidt door Sue (en van een plonsje in hun zwembad!).

 

 

‘s Avonds boekte ik een snorkeltour voor de volgende dag in Cairns. Die nacht goot het echter pijpenstelen. En het klare heldere beekje van Patrick en Sue was ‘s morgens een bruine modderstroom geworden. Het was dan ook zeer de vraag of we wel tot in Cairns zouden raken.

Opnieuw ging ik met een klein hartje de berg af die me naar Cairns zou leiden. Hoewel ik deze keer het daglicht met me mee had was het opnieuw niet makkelijk rijden: modderstromen, grote keien en zelfs een omgewaaide boom versperde de weg. De Swift raakte er gelukkig zonder kleerscheuren door.

Hoe meer we Cairns naderden, hoe meer het weer opklaarde. Dit wou echter nog niet zeggen dat onze boot effectief zou uitvaren. Ik had namelijk geen contactgegevens achter gelaten bij onze boeking, waardoor de maatschappij ons dus niet kon waarschuwen indien nodig. In de Reef Fleet Terminal (jaja, net zoals een luchthaven, maar dan met schepen) kregen we gelukkig te horen dat onze boottrip door ging en voor we het wisten waren we aan boord van de Silver Swift (Ja opnieuw een Swift!)

 

 

Hoewel ik mijn voorzorgen had genomen en een reistabletje had ingenomen mocht het niet baten. De zee was erg ruw en ik werd zeeziek. Omdat ik waar voor mijn geld wou had ik gekozen voor een boottrip dat het Outer Reef aandeed, met wel drie stopplaatsen om te snorkelen. Het duurde dan ook vrij lang vooraleer we aan onze eerste site waren aangekomen. Net wanneer ik een kotszakje in de hand had genomen kreeg ik te horen dat we het water in mochten. Net op tijd!

Eenmaal in het water was het misselijke gevoel voorbij. Als kind had ik al eens in Spanje gesnorkeld, maar dit was best lang geleden waardoor ik toch niet helemaal zeker was of ik nog zou weten hoe dat ook alweer moest. Aan boord hadden we gelukkig een gigantisch team met specialisten die je graag bijstonden. Wat een service! Al was het eigenlijk niet nodig geweest, eens je weet hoe het moet, is het zoals fietsen: een tweede natuur dat je niet meer vergeet. Maar wat ik hier onder mij zag, had ik nog nooit eerder gezien! Ik moest bijna huilen van geluk toen één van mijn grootste dromen in vervulling ging: het Great Barrier Reef zien.

Ondanks de vele regen hadden we geluk en was het water mooi helder. Ik had nog getwijfeld om een duikinitiatie te doen, maar je hoeft niet te duiken om veel te zien. Op nog geen meter onder mij zag ik prachtig koraal en de meest kleurrijke vissen. Eén van de beste aankopen ooit? Onze Olympus onderwatercamera dat wel tot 10m diep gaat. En het moet gezegd, dat leverde geen slechte beelden op! Al was het een bepaald moment even schrikken: het touwtje dat aan de camera vast hing gleed plots open waardoor ik op een bepaald moment enkel nog een touwtje in m’n handen vast had. Verschrikt keek ik om me heen. Ik vreesde al voor het ergste: een nieuw, goed en degelijk toestel verdwenen, om nog maar te zwijgen van de mooie beelden die ik net gekiekt had!

In de verte zag BB me plots een grote duik naar beneden nemen. De camera lag gelukkig maar een 2 meter diep, het was geland op een mooi stevig stuk koraal. Had ik het iets verder laten vallen, had ik waarschijnlijk een duiker achter m’n camera mogen sturen. Want het koraal leek op sommige plaatsen als wolkenkrabbers op te doemen in het water met af en toe een groot diep gat ertussen…

 

 

In het water snorkelen had voor BB helaas een ander effect dan bij mij. Hoewel ze het ook prachtig vond, werd ze zeeziek tijdens het snorkelen! De golven waren nog best hoog en door het volgen van de vele visjes raakte ze blijkbaar wat gedesoriënteerd wat de zeeziekte veroorzaakte. Het was dan ook BB die eenmaal terug aan boord snel naar de wc zou snellen om een ritje met de porseleinen bus te doen…

 

 

Op de boot was een prachtige buffetlunch voorzien, maar geen van ons beiden kon er dus ten volle van genieten. Met kleine hapjes aten we een beetje fruit en wat brood. Ai, ai , ai, dan kan je eens ‘all you can eat’ doen en ‘t gaat niet. Niet lang na de lunch kwamen we aan bij de tweede snorkelsite van de dag. Dat maakte veel goed, achteraf beschouwd vonden we dan ook beiden dat dit de beste site was. Véél vis en véél koraal.

 

 

 

Plots werden we echter uit het water geroepen. Iedereen moest zo snel mogelijk aan boord komen. Bleek dat een ander schip een passagier kwijt was. Ons schip toonde wat het waard was en ging aan een ongelofelijke snelheid het andere schip tegemoet. Ook andere boten in de buurt waren opgeroepen om te komen helpen. Alle passagiers werden gevraagd om op het dek te gaan en om de horizon af te speuren. De beschrijving: een snorkeler in zwarte wetsuit die ergens aan het drijven is.

Een groot vlak van het rif leek in stukjes verdeeld te worden waarop elk schip zijn deel afvaarde op zoek naar de snorkeler. De boten die ervaren duikers met zich mee hadden zetten ook hun duikers in die om de zoveel meter in het water gedropt werden. Na drie kwartier konden we eindelijk opgelucht ademhalen.

De jongen was gevonden en was ok! Hij leek alleen beetje verdwaasd, maar bleek verder in perfecte gezondheid te verkeren. Oef! Even vreesden we voor het ergste, maar het gaf wel hoop om te zien hoeveel mensen zich inspanden om deze persoon terug te vinden. Op het moment dat de jongen gevonden werd verscheen er zelfs een sea king.

 

 

Na de reddingsmissie zetten we onze tocht verder naar de derde snorkelsite van de dag. Daar kregen we zelfs een snorkel’tour’. Hoewel we met zo’n 80 mensen op het schip zaten, had ik niet echt het gevoel met zoveel mensen aan boord te zijn. Iedereen was rustig en elk deed zijn eigen ding zonder in elkaars weg te lopen. Bij de snorkeltour verliep dat helaas iets minder vlot. Iedereen wou dicht bij de gids zwemmen, ondanks het feit dat hij vanop ruime afstand begrijpbaar was.

Een vrouw die de tour eerder had gedaan zei dat het de vorige keer vlotter was gelopen, iedereen had toen in een ruime cirkel om de gids heen gezwommen. Nu lag iedereen bijna op elkaar. Af en toe besloot ik dan ook om een beetje af te dwalen van de groep en op eigen houtje het rif verder te verkennen. Niettemin was hetgeen de gids ons toonde best leerrijk.

Hij haalde zelfs een felblauwe zeester naar boven om door iedereen te laten voelen. De zeester bracht hij terug naar de bodem van de zee. De doornenkroon (een soort zee-egel) dat een grote vijand van het mooie koraal is, bracht hij echter mee aan boord. BB vond de drukte rond de gids niet zo leuk en ging dus al vrij snel weer aan boord. Ik snorkelde zo lang als de tijd het me toeliet: het was er adembenemend!

 

 

 

Aan boord werden we nog verwend met een afternoon tea met koekjes en kaas. Eenmaal terug aan land keken we tevreden terug op onze dag in het Great Barrier Reef. Meer van dat graag! We wandelden nog even rond in Cairns… Veel was er niet te zien. Cairns is op zich geen noemenswaardige stad, maar het is nu eenmaal dé vertrekplaats om het Great Barrier Reef te bezoeken. Cairns heeft niet eens een strand, eerder een soort modderpoel.

 

 

Niettemin heeft de stad dit mooi opgelost door vlakbij de zee een mooie dijk met lagune te plaatsen. Zo kan je toch nog een plonsje wagen met zicht op zee.

 

 

Hier valt ook weer op hoe sportief de Australiërs zijn. De stad biedt zelfs elke dag gratis sporten aan die je langs de esplanade kan uitvoeren, mét gespecialiseerde coach!

 

 

Andere interessante faciliteiten? De BBQ natuurlijk! Maar die zie je bijna over heel Australië, langs elk strand, in elk park.

 

 

Uitgehongerd bestelden we een spaghetti met zeevruchten bij een Italiaans restaurant. Helaas was onze spaghetti zoals Cairns: niet noemenswaardig. Het was de allereerste keer dat ik echt slecht gegeten heb in Australië. Alsof de spaghetti van rubber gemaakt was! Vanuit het terras op de esplanade kregen we gelukkig wel mooi zicht op de vele grote vleermuizen die over-en weer vlogen. Net zoals bij Patrick en Sue vlogen deze beestjes rond 19u over onze hoofden heen, op zoek naar eten (fruitseizoen). Het is naar ‘t schijnt dan ook niet aan te raden om in de buurt van de kleine parken in Cairns te parkeren. Je zal maar eens de uitwerpselen van zo’n gigantische vleermuis op je auto krijgen…

Wij hadden onze auto gelukkig ver uit de buurt van de vleermuizen geparkeerd en ‘s avonds keerden we als gezwind terug naar onze veilige haven bij Patrick en Sue. Helaas was het onze laatste nacht bij dit tof koppel. De volgende ochtend was het dan ook moeilijk afscheid nemen, vooral het besef dat het jaren kan duren vooraleer we hen nog eens live terug zullen zien maakte het zwaar.