Wanneer ik heimwee heb…

Milkshakes en burgers

“May I have your order?”

– “Yes, I’d like a quarter pounder and a vanilla milkshake please!”

Na iets langer dan een jaar in Amerika te wonen is het zover: ik bestel mijn hamburger tegenwoordig met een milkshake. Ik dop nog geen frieten in mijn milkshake en ik heb nog steeds geen wafels met kip gegeten, maar dit getuigt toch al een beetje van integratie, niet?

 

 

Heimwee

Soms verloopt de integratie iets moeizamer en heb ik last van een intense heimwee naar België. Zo’n Law of Murphy day waar alles tegen zit. Het liefst van al wil ik dan terug in bed onder de lakens kruipen… Of met m’n hoofd onder water gaan in een bad vol bubbels met langs de kant een doos chocolade (sh*t, de Côte d’Or is alweer op).

Niet dat ik alleen België mis (en de Belgische lekkernijen), maar ook Australië passeert nog erg vaak voor m’n netvliezen.

Het is een vreemde gewaarwording…

Heimwee.

Het komt vaak gewoon uit het niets. Zoals vorige week toen ik ’s morgens opstond en mijn keuken in liep. Mijn keuken rook naar Australië. Enfin, dat dacht ik toch. Ik heb geen idee hoe mijn keuken precies naar Australië kan ruiken. Was het door de avocado’s op het aanrecht? Was het door dezelfde thee die ik nam bij mijn ontbijt? Was het het zalige ochtendlicht dat door het raam kwam piepen? Ik weet het niet. Het duurde slechts enkele luttele seconden, maar toch, ik zweer het je! Het rook naar Australië! 

Ik zocht nog tevergeefs naar enkele Timtams in mijn kast om het Australische gevoel vast te houden, maar het was weer even plots verdwenen als het gekomen was. Verbazingwekkend genoeg maakte dit me niet verdrietig. Integendeel, voor de rest van de dag was ik in een uitstekend humeur. Mijmerend over mijn geliefde Australië.

 

Stoffen, smaken en geuren als trigger

Het deed me denken aan toen ik een jaar of 6 was. Mijn moeder had een lange leren winterjas met aan de binnenzijde een soort bont. Het was heerlijk zacht en lekker warm. Wanneer de jas in de gang aan de kapstok hing, ging ik soms onder de jas staan en sloeg ik het volledig om me heen. Daar stond ik dan, in het donker met een poezelig ding om mij. Het was niet alleen de fluwelige stof dat langs mijn gezicht streek dat ik zo fijn vond, maar ook de distinctieve geur van het parfum (Boucheron) dat mijn moeder droeg. Bijna alsof mijn moeder zelf haar armen om me heen sloeg.

Eigenlijk heb ik al de hele week een beetje last van heimwee. Vooral het gemis van vrienden en familieleden wrong nogal. Zo kwam het dat ik als lunch een doodsimpel familierecept maakte. Het doet me altijd denken aan mijn grootmoeder en vakanties. De jas van mijn moeder bestaat niet meer, maar met dit recept kom ik toch nog een beetje dichter bij mijn familie.

 

 

Spaanse saus

Telkens opnieuw wanneer ik bij mijn grootmoeder aan de kust bleef smeekte ik om het recept te maken. Ik vraag me af of ze het niet idioot vond dat ik zoiets simpel en eenvoudig wou. Ze kon vast en zeker heel wat specialere dingen uit haar mouw schudden. Het recept? Puree met net geen hardgekookte eieren en Spaanse saus. Ik bedoel hiermee niét de klassieke sauce espagnole. Sauce espagnole is een bruine basissaus dat vooral voor vleesgerechten gebruikt wordt. Mijn Spaanse saus is eigenlijk niet meer dan een simpele botersaus.

Jawel, botersaus. No less, no more.

Waarom ik het dan Spaanse saus noem?

Er was een korte periode dat mijn grootouders in Spanje woonden. Ook later wanneer ze terug naar België verhuisden gingen ze af en toe nog op vakantie naar hun tweede thuis. Als kleuter mocht ik mee. Hoewel we genoten van de heerlijke tapas en paella, kookte mijn grootmoeder er regelmatig gewone Vlaamse kost. Het was daar dat ik voor de eerste keer in mijn leven botersaus proefde.

 

 

Eenmaal terug in België vroeg ik mijn grootmoeder om nog eens die lekkere saus te maken. “Welke saus dan?” – “Die lekkere saus van in Spanje, die Spaanse saus!” En zo werd de Spaanse saus geboren. Ik heb er nooit lang bij stil gestaan dat dit niet de correcte naam was. Het duurde dan ook jaren vooraleer ik er achter kwam dat dit simpelweg botersaus was.

Spaanse saus is als voor mij een madeleine voor Proust. Het is een poort naar mijn meest gelukkige momenten als kind. Ik zie me nog op de tippen van mijn tenen staan, naast mijn grootmoeder in de keuken voor het fornuis. Op één of andere manier lukte het een lange tijd niet om het zelf klaar te maken. Nu ik het weer onder de knie heb is dit dé manier om mijn kleine geluksmomentjes in huis te halen.

 

 

Waarom ik toch dol ben op Amerika

Ik mag België dan wel vaak missen… Eenmaal ik in België ben mis ik Amerika weer. “Home sweet home” is het eerste waar ik aan denk wanneer ik terug thuis kom in New Jersey. Ik hoef dan niet meer te stressen over het sluitingsuur van mijn lokale supermarkt en ik kan altijd rekenen op een gratis glas water op restaurant.

Amerikanen kijken niet vreemd op als ik op restaurant een gerecht wil delen of als ik op voorhand al vraag om mijn dessert mee naar huis te nemen. Laat staan dat ze zouden lachen wanneer ik een hamburger met een milkshake bestel of curly frieten met kaassaus en spek. (Shake Shack ftw!)

 

Amerika luilekkerland

Ik vloek op de weg wanneer ze me voor de zoveelste keer rechts voorbij steken, maar ik vind het handig dat ik bij een rood licht toch rechts kan afslaan. Terwijl de auto getankt wordt werk ik mijn make-up bij, want in New Jersey mag ik niet zelf aan de pomp staan. Geef toe, jij zou het ook wel fijn vinden om eens bediend te worden! Ik maak bovendien met plezier gebruik van de drive-in van de bank-apotheek-supermarkt-koffie-donuts-hamburger-whateverwinkel.

 

View this post on Instagram

#American 🇺🇸 school bus 🚃 near #TimesSquare in #NYC 🗽!! A very common image for the Americans, but my heart still jumps for #joy every time I see one 😂😍

A post shared by Davina D. (@latchodrom.me) on Jul 7, 2017 at 7:53pm PDT

 

Mijn postbode loopt al fluitend door de straat en wenst me elke dag opnieuw met de meest brede lach een prettige dag. Soms doet hij zelfs -geheel ouderwets – zijn kepie een tikkeltje omhoog, gevolgd door een knipoog.

De winkeldame die in haar etalage staat om haar paspop aan te passen zwaait vrolijk naar me wanneer ze merkt dat ik haar bezig zie. Ze doet teken dat ik moet binnen komen en lipt dat ze leuke dingen binnen heeft mét korting natuurlijk. (Want er is ook altijd korting in Amerika.) Onbeleefde Amerikanen kom ik zelden of nooit tegen. Ze lijken ook beter gezind, gelukkiger, mijmerend over hun American Dream. 

 

 

’s Morgens kijk ik met groot jolijt naar de eekhoorntjes die hun koorddans-act voor mij opvoeren op de elektriciteitsdraden. Ik geniet van de kwetterende vogeltjes en wacht nog steeds op mijn eerste hummingbird.

Wanneer de avond valt ga ik mijn tuin in en sla ik de kleine lichtjes van de vuurvliegjes gade. Het geluid van de talloze krekels zijn onmisbaar waardoor ik me even in het zuiden van Frankrijk waan…

 

 

… Ah, la vie est belle.

 

En dan denk ik aan al mijn gelukkige momenten in de V.S.… en verdwijnt mijn heimwee weer als sneeuw voor de zon (terwijl ik stiekem nog mijn speculoos in de koffie dop… Oreo’s genoeg!)