Deze week was het dan zo ver: mijn laatste week als au pair. Vorig weekend genoot ik van mijn laatste daagjes aan het zwembad in het zonnetje met Laura. Zij is namelijk terug in Australië en begint nu ook met haar rondreis. Gelukkig kwam ze eerst nog even terug naar Melbourne om gedag te zeggen, al is er ook veel kans dat ik haar later deze maand nog tegen kom op Magnetic Island!
Zaterdagavond kwam ook Willeke, de nieuwe au pair die mij opvolgt, aan in Melbourne. (Zoals de naam doet vermoeden een leuke meid uit Nederland.) Intussen besloten Laura en ik om nog eens naar Grumpy’s Green te gaan in Fitzroy. Helaas waren we voor de zoveelste keer verloren gelopen waardoor we net de leuke live jazz band gemist hadden. Niettemin hebben we nog steeds kunnen genieten van de sfeer in de bar en de veel te lekkere nacho’s!
Op zondag lagen we opnieuw aan het zwembad en in de avond vroeg ik Willeke om ons te vergezellen naar het leuke tapas restaurant in Collins Street: Hairy Canary. Ook Laura vroeg haar opvolgster au pair Amy mee. Het werd meteen een gezellige babbel met natuurlijk vooral het uitwisselen van verhalen van ‘onze’ kinderen.
Willeke mocht het tijdens haar eerste week gelukkig rustig aan doen zodat ze nog wat kon bekomen van haar jetlag. Algauw besloot ze echter om me zoveel mogelijk te volgen zodat ze de routine goed zou kennen. Volgende week zal ze er namelijk meteen ingegooid worden gezien mijn hostparents beide een aantal keer in Sydney en/of Adelaide zullen zijn. Het is dan ook veel om te onthouden: welke snacks nemen ze graag mee naar school? Wat lust Tilly voor het avondeten? En wat heeft Mia op dinsdag allemaal nodig om na school eerst naar het ballet en nadien naar de gym te gaan? (Een tas vol met balletkledij, haar haar netjes, gymkledij, snacks, avondeten om tussendoor in de auto op te eten, …). Wanneer moeten ze welk uniform aan? Enz. enz…. Ik werd er zelf een beetje moe van, omdat ik Willeke zo goed mogelijk wilde begeleiden. (En in gedachten ook veel aan mijn toekomstige reis dacht.) Bovendien was het nog maar de tweede week sinds het nieuwe schooljaar gestart is dat de kinderen naar al hun naschoolse activiteiten gingen, dus ook ik was nog niet helemaal gewend aan het nieuwe schema. Daarnaast was er voor Willeke een andere moeilijkheid: links rijden. We besloten tussendoor zoveel mogelijk te oefenen zodat ze zich zelfzeker genoeg zou voelen om met de kinderen in de wagen rond te rijden. Al bij al denk ik: mission accomplished! 😀
Donderdagavond besloten mijn hostparents me te bedanken voor mijn voorbije tijd met een afscheidsdiner. Het hele gezin, alsook Nana en Willeke was mee uitgenodigd. In het restaurant Manhattan genoten we van een lekker glaasje bubbels en werd er op mijn afscheid en het welkom van Willeke getoost. Ik kreeg tranen in de ogen, want de familie zei zulke mooie dingen die eenieders hart zouden doen smelten. Daarnaast kreeg ik ook volgend prachtig cadeau:
Ook wanneer ik de meisjes van school ging halen laaiden de emoties hoog op tijdens de afgelopen dagen. Er was een moeder die het bijna uitschreeuwde omdat ik weg ging (het kan ook zijn omdat ze persé wou dat ik nog eens op haar kinderen kwam babysitten en dat plan nu dus niet meer door ging.) En op de allerlaatste schooldag kreeg ik van een moeder een lief kaartje vanwege het hele gezin, alsook heel toepasselijk wegens Valentijn: oorringetjes in hartjes-vorm. De manier waarop al deze mensen afscheid van me namen raakte me enorm diep. Dit is wat ik zo fijn vind aan Australië: de oprechtheid van de mensen en hoe ze met je meeleven. Ook al is dit land zo ver van huis, hier is het absoluut niet moeilijk om een volledig nieuwe vriendenkring op te starten. Ik denk dat ik de mensen hier dan ook niet al te gauw zal vergeten 🙂
Vrijdag leek ik het eerst niet echt door te hebben dat het mijn laatste werkdag was. Tot Tilly tegen me zei: “Dit is de laatste keer dat je me helpt om de knopjes van mijn jurk dicht te doen.” Het was zo’n simpel iets, maar het raakte me dat ook zij hier toch bij stil stond. Bij sommige dingen was het een yes-gevoel: “Yes, laatste keer uniformen strijken!”, “Yes, laatste keer 101 lunchboxes maken.”
En andere dingen waren dan weer lastig. Laatste keer de meisjes van school afhalen. Laatste keer Mia horen voorlezen. Laatste keer Tilly zien dansen en imaginair schooltje zien spelen. Een hele hoop gemengde gevoelens. Ik ontplofte bijna! ’s Avonds besloot ik Willeke dan ook mee te nemen naar de lekkerste Fish & Chips zaak in Chapel Street: Hooked. Al kletsende over mannen en het stadsleven dronken we nadien nog een cocktail in de Groove Train. Helemaal in Sex and the city-stijl koos ik voor een cosmopolitan 😉
Zaterdag was het alle hens aan dek: mijn kamer opgeruimd, gepoetst en natuurlijk verder gepakt. Een deel van mijn bagage heb ik achtergelaten (om vlak voor vertrek weer op te pikken), een ander deel heb ik per boot terug naar huis gestuurd (sea mail) en de rest gepakt in mijn backpack. Eigenlijk weegt deze nog steeds te veel naar mijn zin, maar misschien dat ik onderweg nog wat kan dumpen. Hoe dan ook, ik heb de hartverscheurende keuze kunnen maken om maar 4 paar schoenen mee te nemen uit mijn hoop schoenen. Eigenlijk heb ik dus nog te veel mee, maar hé, gelijk welke andere vrouw weet wat voor een dilemma dit was!
’s Avonds namen Brenda en Willeke me mee uit. We deden verschillende pubs en cafés af in Chapel Street en dronken vanalles en nog wat. It was goooooooooooooooooood! Een goed afscheidsfeestje dus 🙂
Op deze zondagochtend heb ik als laatste ’taak’ nog de lakens ververst opdat Willeke helemaal ready to go is in haar nieuwe kamer. Het deed raar om van het gezin afscheid te nemen. Ik had zelfs enkele cadeautjes voor hen klaar liggen, maar die heb ik stiekem klaar gelegd toen ze uit het huis gingen. Ik kon niet nog meer emotioneel gedoe aan. Mia knuffelde en liet me niet meer los, ze zei dat ik nooit meer mocht weg gaan. En niet veel later stond ook Tilly om mij en Mia heen: “Group hug!”. M’n hostmum zag het met veel liefde aan, en hoewel zij meestal iets stijver is gaf ze me ook een dikke knuffel en bedankte ze me nog eens voor alles. En natuurlijk ook mijn hostdad, de knuffelbeer, gaf me een dikke zoen. Het was een mooi afscheid.
Willeke bracht me naar mijn hotel in St.Kilda die ik voor de komende dagen geboekt heb. Nog een paar uurtjes en mijn reisgenoot a.k.a mijn moeder a.k.a BB komt aan! Daarnet liep ik langs de Esplanade van St.Kilda, genoot ik van het zonnetje en bemerkte ik mezelf erop dat ik met een big smile rond liep. Zoveel liefde de afgelopen dagen, dat kan een mens alleen maar goed doen. En het vooruitzicht dat ik binnen enkele uurtjes de allergrootste knuffel ooit ga krijgen maakt het er alleen maar beter op!
Vandaag was dus mijn afscheid van een prachtig avontuur dat ik iedereen zou aanraden. Maar vandaag start ook een nieuw avontuur: mijn reis door Australië.
Blijf dus zeker volgen voor meer ‘down under’!
5 thoughts on “Laatste week als au pair down under”
Wat een mooie beschrijving van emoties en wat een fijne mensen om je heen. Je verdient het! Heel veel plezier on your travels. Have fun! X Linda