Zicht op One Tower en NYC vanuit Jersey City

De wederopstanding van het World Trade Center

Posted on Posted in NYC

Ik weet nog waar ik was. Dat is wat iedereen van mijn generatie en ouder zegt over 9/11.

Ouderen zeggen dat ook over de moord op de Amerikaanse president Kennedy en jongeren zullen ’t zeggen over 22 maart 2016. Hoewel dit vooral negatieve herinneringen betreft, kunnen ’t gelukkig ook positieve herinneringen zijn. Zoals de eerste maanlanding!

Of de heropbouw, de wedergeboorte van het World Trade Center.

Het hele gebeuren van 9/11 pakte me altijd al, elk jaar opnieuw word je terug geslingerd naar die ene dag. Dit jaar was ’t nog erger, nu ik zo dichtbij New York  ben. Reeds een week voor 9/11 kon je bijna voelen hoe de sfeer anders werd. Het hing in de lucht. Ik heb geen idee wat het moet zijn voor de mensen die vlakbij waren; voor mensen die op een mooie zomerdag heel plots afscheid moesten nemen van hun geliefde, maar als ’t mij al veel doet… Dan is dit zonder twijfel een moeilijke periode voor hen. Zondag besloten we dan ook bewust om de stad te vermijden, er viel echter geen ontsnappen aan.

Wij trokken naar een American Football-wedstrijd waar we in het begin van de wedstrijd een filmpje te zien kregen van President Obama gericht aan de Football fansObama heeft sowieso al een speechtalent waardoor ik bijna altijd kippenvel krijg als ik hem hoor spreken, maar zelfs op video, was dit des te indrukwekkender in het stadium gevuld met meer dan 80.000 mensen.

Terwijl hij sprak werd er op de grasmat een gigantische Amerikaanse vlag uitgerold en kregen we een saluut te zien van enkele politiemannen. Voordien werden er ook nog vrijwilligers in de bloemetjes gezet die familie waren van slachtoffers van 9/11. Deze wedstrijd was overigens de eerste NFL-wedstrijd (National Football League) van het seizoen. Over heel Amerika werd er op hetzelfde moment een wedstrijd gespeeld. Dit bericht werd dan ook in alle stadia getoond:

 

 

Toen ik de eerste keer in New York aankwam, namen we vanuit de luchthaven de metro richting het centrum opdat we konden overstappen op de PATH. (De PATH is een soort metro die onder de Hudson naar New Jersey gaat. Deze trein zou ons dus in de buurt van ons verblijf brengen in Jersey City.) Eenmaal aangekomen in het centrum van New York namen we de roltrap naar boven. Meer en meer voelde ik de zonnestralen op mijn huid.

 

druk verkeer taxi NYC

 

 

Tijdens het lopen viel er af en toe een groot stuk schaduw over ons heen. Gigantische wolkenkrabbers leken als paddestoelen uit de grond te komen. We stonden ergens op een hoek van een straat. Ik hoorde een boor dat zich dieper in het beton probeerde te werken, toeterende ongeduldige gele taxi’s en honderden talen om me heen: van Chinees tot Russisch, je hoorde het allemaal. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en probeerde de toppen van de gebouwen te zien. Het duizelde me.

Plots waaide er een flyer voor mijn neus. “Do you wanna go on a cruise and see Miss Liberty? I’ve got the perfect tour for you!! Common’ girl, today only! What do you think?” – “What do I think? How do you godverdomme know da’k ne toerist ben? La mij ne keer mè rust!” De man keek me niet begrijpend aan. Ik schudde mijn hoofd en ik trok verder terwijl ik ’t ventje met onze grote trolley probeer te volgen. (Zelfs zonder opvallende bagage herkent een New Yorker je als toerist!) ’t Ventje is er al eerder geweest en weet de weg. Bijna blindelings trekt hij naar de PATH. Ik word overweldigd door de grote gebouwen, maar eindelijk lukt het me om mijn blik scherp te stellen. Het eerste gebouw dat ik zie schitteren in de zon is de One Tower. Het is zo ontzettend mooi. Vlinders kriebelen in mijn buik. Het is liefde op het eerste zicht. Het is toen dat ik besefte dat New York en ik goede maatjes zouden worden. Het is toen dat ik er voor wou gaan.

 

 

Niet veel later werden al mijn gelukkige gedachten de grond ingeduwd. We liepen langs de memorial site van 9/11. Daar waar de broertjes ooit stonden kan je nu op hun voetafdruk een groot vierkant zwart gat vinden. Water loopt als een waterval langs alle zijden naar beneden op de zwarte tegels. Mijn ogen volgen het water dat in een 2de kleiner gat lijkt te verdwijnen. Een bodemloze put. Het neemt mijn adem weg. Ze noemen het Reflecting Absence. En dat is exact wat het doet. Hoe het niet aanwezig zijn eigenlijk erg aanwezig kan zijn. Ik lees de vele namen gegraveerd op de rand van het gat. Ik krijg kippenvel en ik weet niet goed hoe me te gedragen. Ik wil weer weg. Ik neem zelfs geen kijkje naar ’t tweede gat. Ik wil zo snel mogelijk de PATH op en alleen maar kijken naar die schitterende hoopvolle ster in de vorm van de One Tower. 

 

Zicht op New York City en de One Tower vanuit Jersey City
Met zijn 541meter hoogte is de One Tower een baken dat je van overal kan zien.

 

Onlangs las ik een artikel van enkele nabestaanden die nog graag terugkeren naar de plek waar ze hun geliefde verloren zijn. Zo is het de gewoonte om op de verjaardag van een overleden persoon bloemen aan hun naam te leggenDeze mensen kijken met open mond naar het gedrag van toeristen rondom de monumenten. Luide, speelse mensen die lachende selfies nemen met de reflecting pools in de achtergrond.

Ik had een dubbel gevoel toen ik dit las. Ik denk dat deze plek zeker iets is wat je moet gezien hebben. Na 9/11 veranderde de wereld zoals we ze toen kenden. En dan spreek ik over meer dan het feit dat je nu langer moet rekenen vooraleer je op een vliegtuig zit. Iédereen werd er door geraakt. Enerzijds steun ik deze mensen en denk ik: Ja! Iedereen moet met meer respect op zo’n site rondlopen. Maar moet dat dan met een treurig gezicht? Denk je écht dat lachende toeristen niét geraakt worden door die plek? Is dat niet iets wat de verloren zielen fijn zouden vinden? Gelach en gejuich op de plek waar er op die ene dag alleen maar geschreeuw en gejammer te horen was? Is het niet een teken dat we vechten en dat we tonen dat we sterk zijn?

Net zoals de vele nieuwe gebouwen rondom de plek? Zoals de schittering van ver te zien is in de One Tower of hoe het nieuwe station en shoppingcenter in de witte Oculus een vogel lijkt te zijn dat zijn vrijheid tegemoet vliegt? Bovendien vergeten ook deze gebouwen 9/11 niet. Zo ging het dak van de Oculus voor het eerst open vorige zondag op 9/11. Elk jaar opnieuw zal dit het geval zijn. Een duidelijke hint voor de New Yorker om nog eens naar boven te kijken waar ze enerzijds de lege plek van de Twin Towers kunnen aanschouwen, maar ook de nieuwe One Tower kunnen bewonderen.

 

Oculus New York City
Zelfs als het dak van de Oculus gesloten is kan je nog steeds een glimp opvangen van de One Tower

 

De mooiste instagram-foto’s van de Tribute in Light wil ik jullie dan ook niet onthouden:

 

The sadness of this day is palpable and real. It is never far away. One needs only to hear a certain phrase, or to spend a moment listening to the silence, to feel it pierce the heart again. But this day is no longer mostly about sadness and mourning. Fifteen years on, it is now increasingly about the amazingly resilient spirit of New York and New Yorkers, of America and Americans. We are not broken. We have not lost our sense of hope and optimism and belief in the future. We are back, stronger than ever. Just look at this skyline and you know it’s true. So while there is much to mourn on this day, there is also something to celebrate. Have a great day everyone. ✨✌🏼️👨🏻✨🇺🇸✨ The “Tribute in Light” Sept. 10, 2016. With @gettyphotography @chief770 @clearbluskyes @gigi.nyc @killahwave @dalton922 @sandyrenee @212sid ✨🏙✨🌃✨🌉✨🇺🇸✨ #ny #nyc #nbc4ny #NewYork #newyorkcity #nycdotgram #nycprimeshot #icapture_nyc #picturesofnewyork #what_i_saw_in_nyc #wildnewyork #made_in_ny #ig_nycity #instagramnyc #shotzdelight #arteobjectiva #gotolove_this #createandcapture #thecreatorclass #wanderlust #shotzdelight #igpodium #killeverygram #citykillerz #artofvisuals #theimaged

Een foto die is geplaatst door don doherty (@papakila) op

#Neverforget #tributeinlight 🕯

Een foto die is geplaatst door Marissa’s Closet (@marissasclosetnyc) op

 

Nog vele nieuwe torens en gebouwen zullen uit de grond rijzen om het nieuwe World Trade Center te voltooien. Er is nog een lange weg te gaan, maar eindelijk begint het meer en meer vorm te krijgen en worden er nog steeds details bekend gemaakt. Zo werd er enkele dagen geleden het nieuwe Performing Arts Center aangekondigd waar men zal kunnen genieten van concerten, theater en meer.

 

 

Het nieuwe WTC is dus nog niet helemaal af, maar alvast een bezoekje waard! De macht, de vernieuwde energie en de trots van de New Yorker is er bijna tastbaar. Hier zie je het licht en voel je de hoop. Hoop op vrijheid, innovatie, duurzaamheid en een ware kracht dat in ieders binnenste te vinden is.

 

One Tower, WTC, NYC, Oculus
De Oculus voor de One Tower.
Tschüss, Davina

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge