Come fly with me

15-08-13

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=SLC5AGGHLz0&w=420&h=315]

Maar niet naar Bombay, Peru of Acapulco,  neenee, naar Melbourne, Australië!

Wat een vlucht zeg! Relax, take a seat and take your time to read this ‘bit’! Eerst een uurtje van Brussel naar Heathrow. Dat was een zalige vlucht, lekker 3 plaatsjes voor mij alleen en een dromerige landing bij zonsondergang met zicht op de Theems, Big Ben, London Bridge en The London Eye. Precies alsof ik naar Londen in Mini-Europa aan het kijken was, zo’n duidelijk zicht! Ik denk dat de piloot zelfs een extra rondje dichterbij heeft gedaan om onze ogen de kost te kunnen geven.

Eenmaal aangekomen in Heathrow schrok ik wel van de grootte van deze luchthaven. Ik meende dat die vergelijkbaar zou zijn met Zaventem in Brussel, maar niets is minder waar. Ik moest zelfs een shuttlebus nemen naar een andere terminal. Gelukkig tijd zat voor de volgende vlucht waardoor ik me niet hoefde te haasten. In de tax free shops héél veel aan windowshopping gedaan, dit vooral in Harrolds en Gucci 😉 Het leek alsof alleen de duurste merken terug te vinden waren in deze luchthaven.

Maar goed, tegen de avond kon ik eindelijk mijn volgende vlucht nemen. Ik was toen al doodop, maar de stewardessen lieten me nog niet slapen. Er werd druk rondgelopen en algauw kwam er een maaltijd voor mn neus terecht. Ik zat gelukkig aan het gangpad en kon vrij rondlopen. Naast me zat er een lief Engels koppel. Telkens de man me moest storen om uit zijn plaats te komen kwam er de typische “Thanks love”. Awww, how sweet! De vriendin had wat moeite met slapen en wrikkelde dat het geen naam had. Dan maar een filmpje gekeken (lekker nostalgisch met Moulin Rouge). En dan een uurtje ofzo geslapen. En toen ik dacht dat ik het niet meer kon uithouden en misselijk begon te worden… Waren we 6uur verder en landden we in Dubai.

Toen ik vorige zomer naar Cambodja ging deed ik niet ver van Dubai een tussenstop in Abu Dhabi. Ik heb nog steeds een dromerig gevoel wanneer ik aan deze luchthaven terugdenk. De bling bling vloer, de sjeiks die helemaal in het wit rondliepen, de gigantische ramen die uitzicht gaven op een mooie zonsondergang in de woestijn, … Maar Dubai? Archi-LELIJK! Nogal vuile luchthaven en dan de manier waarop we behandeld werden! Ik was zo ontzettend blij dat ik even het vliegtuig uit mocht en m’n benen wat mocht strekken. Maar eerst moesten we natuurlijk weer door de douane. Handbagage door de scanner etc. Daar had ik sowieso extra werk mee door m’n riem en laptop, maar al bij al valt dat wel mee. Het ergste was bij het boarden: ik zag 3 lange rijen met aan het begin telkens een tafel en er achter een beveiligingsagent. Bleek dat we al onze handbagage moesten tonen. “What?! In a transfer zone? It’s insulting isn’t it?”, zei een oudere Australische dame tegen me. Ik zei dat ik het met haar eens was, maar ik moest vooral denken aan m’n trolley. Deze zat zo propvol dat ik thuis de hulp van m’n vriendin goed had kunnen gebruiken om hem dicht te krijgen. Het was totaal NIET de bedoeling dat deze dus onderweg nog eens geopend zou worden. En wanneer ik dacht aan mijn laatste reis in Istanbul waarbij ik met een grotere versie van m’n trolley naar het Samsonite Repair Center mocht stappen omdat m’n slot geblokkeerd was… Begon ik al helemaal te panikeren.

Voor het zekerste van rij verandert zodat ik bij de sterk uitziende man zou terecht komen in plaats van bij de vrouw die in mijn rij m’n gerief zou controleren. Bij de man leek me de kans namelijk groter dat m’n valies terug dicht zou raken :p Tot wanneer ik voor hem sta en besef dat ik het kleine zakje in de achterkant van de trolley volgepropt heb met m’n ondergoed *facepalm*. Gelukkig was het maar een flauw onderzoek. Het zakje aan de achterkant had hij niet eens gezien. En bij het openen van de trolley was het algauw duidelijk dat hij niet te veel mocht ‘roefelen’, mijn spullen waren namelijk zo nauwkeurig geplaatst dat dat waarschijnlijk de enige manier was om de trolley weer dicht te kunnen krijgen. OEF! Paniek voor niets, maar toch, nog half-misselijk van de vorige vlucht en flashbacks van Istanbul… Dat zorgde voor een beetje extra stress.

Anyway, op naar de volgende vlucht! Wel 12u vliegen! De piloot kondigde aan dat de tank vol zat, al was er blijkbaar niet genoeg water aangevuld, waardoor aangeraden werd om niet te douchen en het enkel bij kleine wasjes te houden. Douchen? Waar dan? In het kleine hokje genaamd W.C.?

Het Brits koppel naast me ging op vakantie in Dubai en werd vervangen door een jong Duits koppeltje. Zij waren duidelijk ook erg moe en lagen algauw in de meest vreemde posities in elkaar verstrengeld. Van hen had ik dus niet veel last. Weer volgde een maaltijd (die ik oversloeg) en ik heb dan ein-de-lijk Iron Man 3 gezien. Tijdens deze vlucht heb ik wat meer kunnen slapen, maar de laatste 4u waren de hel voor mij. Geen idee hoeveel pilletjes ik naar binnen gespeeld heb tegen de luchtziekte, maar tegen dan maakte het niet veel meer uit. Thank god voor de knappe steward die me een pakje zoute chips bracht! Dat gaf wat verlichting. Slapen lukte niet meer, dus nog maar een filmpje, The Guardians gekeken. Bij deze weet ik dat 12u vliegen dus echt wel mijn maximum is. Doodop en gebroken van de vlucht keek ik uit naar mijn hostel. Van de organisatie had ik een voucher gekregen voor een gratis transfer richting de hostel. Daarvoor hoefde ik slechts naar een gratis telefoon ergens in de luchthaven te lopen en te laten weten dat ik ready was for pick up. Eerst al vrij lang lopen zoeken naar die telefoon. En wanneer het dan uiteindelijk zover was… Vielen ze aan de andere kant van de lijn uit de lucht. Gelukkig was de telefoon gratis, want er werd wel 20min. gezocht naar mijn reservatie. Uiteindelijk zei de operator me dat er een zwart minibusje me zou komen oppikken over een goede 20 min.. Eenmaal buiten op de afgesproken plaats besefte ik dat de winter in Melbourne toch écht wel winter is. Mijn tenen vroren er bijna af! De temperatuur was vrij ok, maar die noorderwind?! Brrrrrrr!

Een goede 3 kwartier later… Geen minivan gezien 🙁 Dan maar terug naar de telefoon.

“Haven’t seen anyone, is there a problem?”

– “Oh yes, there is, there is a lot of traffic, he’ll be there in 15 minutes!”

“Ok, thank you!”

– “You know, our driver was actually looking for you, he was there.”

“What?!”

Ik ben er 100% zeker van dat ik op de correcte plaats stond en ik stond bovendien op een plaats waar ik zicht had op alle auto’s, bussen en taxi’s die kwamen afgereden naar de pick-up plaatsen. De operator aan de telefoon zei dat de shuttle er over een 15 à 30min. zou zijn.

Nadat ik bijna opnieuw een uur gewacht heb was ik het kotsbeu. Doodop, bevroren en boos heb ik dan maar een taxi genomen. Tegen die tijd was er natuurlijk ochtendfile, dus helaas heeft het me wat extra gekost. MAAR, ik zat warm, ik zat veilig, en ik was op weg naar een bed.

In de hostel wisten ze gelukkig wel van wanten. Supervriendelijk daar! Er werd me zelfs meteen voorgesteld om de volgende dag mee te doen aan een ‘pub crawl’, gezien ik van België kwam, land der bieren, zou ik zoiets wel leuk vinden, niet? Hmmm… Ja, zonder jet lag that is 😉

Gelukkig kon ik meteen mijn kamer in. Lekker gedoucht en dan een gat geslapen tot 6u ’s avonds. Dan maar op verkenning geweest in de buurt. Zo’n rare mix aan gebouwen! De straten in de buurt van de hostel zijn blijkbaar erg authentiek met veel laagbouw. De huizen deden me denken aan de Franse koloniale huizen in Cambodja en Suriname, maar dan zonder de felle kleurtjes. Maar een paar blokken verder zijn er dan weer gigantische wolkenkrabbers. Echt bizar. Beetje vergelijkbaar met Brussel denk ik. Hoewel, eerder NY?In de buurt van de hostel eigenlijk al de meest gezellige pubs en restaurantjes gezien. En winkeltjes helemaal in de stijl van 1900, alsof je terug in de tijd gaat! Het voelt een beetje alsof je in Disneyland over Mainstreet USA loopt. Straten zijn heel netjes en Australiërs in ’t verkeer ook. Elke auto heeft hier al geremd wanneer ik oversteek! Maar dat links rijden… Toen ik in de taxi zat kreeg ik een paar keer bijna een hartaanval dat ik dacht “Maar wat doet die nu?!” En dan viel m’n frang – euro – dollar? – dat we links rijden. Dus rechts oversteken, links parkeren, wel voorrang van rechts, … Paar keer gedacht dat de taxichauffeur aan t spookrijden was. Zo raar doet dat :p

Maar goed, op m’n eerste avond dus heel wat aziatische restaurants, pizzeria’s en pubs gezien. Maar toch voor ’t zekerste doorgewandeld tot een McDo. Was ik zeker van wat ik eet en is ’t niet zo’n onnozel zicht als ik daar alleen zou zitten. Wel fél-oranje fanta gedronken. Bijna rood van kleur zelfs! Smaakte gelukkig wel hetzelfde als bij ons :p

Pfew! Al een hele boterham geschreven en nog zoveel te vertellen!

Last but not least, quote of the day: ” Airplane travel is nature’s way of making you look like your passport photo.” – Al Gore