On the move

Geboren met een baksteen in de maag?

De meeste Belgen zijn geboren met een baksteen in de maag. Velen wonen bijna hun hele leven lang op dezelfde plaats, in hetzelfde ‘ouderlijke huis’. Het is iets dat ik nooit gekend heb. In mijn jeugdjaren verhuisden we gemiddeld om de 2 jaar. De laatste 10 jaar waren een beetje een uitzondering en verbleef ik min of meer op dezelfde plaats.

Al ging ik vaak nog op zoek naar andere plaatsen. Op kot in Brussel, als au pair naar Australië en zoveel meer. Als kind vond ik verhuizen niet zo fijn, mijn vriendjes achterlaten of een groter huis inruilen voor een kleiner huis was niet altijd even makkelijk. Al vond ik achteraf mijn aangenaamste kinderjaren daar op de plek waar we het kleinst gewoond hadden. Misschien omdat er veel familie in de buurt woonde of omdat ik het spannend vond om al die nieuwe vriendjes te leren kennen in de buurt.

Op reis

We gingen niet elk jaar op reis, maar als we op reis gingen was het vast en zeker memorabel. Soms lukte het niet om met het hele gezin op reis te gaan, maar mijn ouders probeerden altijd een manier te vinden opdat we toch een fijne zomer hadden… Opdat we meer konden verkennen.

 

 

On the move… Verhuizen

Veel mensen vragen me altijd waarom precies we zoveel verhuisden. Ik kan niet meer zeggen dan dat het vaak een samenloop van omstandigheden was. Een broertje erbij betekent een kamer meer nodig, opgroeien betekent meer ruimte, betere locaties zoeken om minder woon-werkverkeer te hebben, enz…. Of misschien zat het gewoon in ons bloed, dat gejaagde, dat reizende gevoel.

 

 

 

Wanneer reizen in je bloed zit

Door het circusleven is onze familie intussen uitgezworven over verschillende delen van de wereld. Niet iedereen doet nog iets met circus, sommigen zitten wel nog in een gelijkaardige ‘leefwereld’ zoals die van de kermis en de stuntshows. Anderen zijn dan zoals mijn grootvader verliefd geworden op een schone deerne en zijn dan maar blijven plakken. Tegenwoordig is het gelukkig makkelijker contact houden met de familie, dankzij dingen zoals Facebook. Helaas zijn er intussen ook heel wat contacten verloren gegaan. Sinds mijn grootvader – de pater de familias – gestorven is voel je hoe het contact verminderd is.

Soms vraag ik me wel eens af hoe het ons hier zal vergaan. Stel dat we hier blijven en kinderen krijgen. Kleine Amerikaantjes begod. (Volgens mijn ventje is dat interessant gezien we dan kans hebben dat een nakomeling van ons zowaar president van Amerika kan worden.) Ik vrees dat ze een rare mengeling van Amerikaans – Gents – West-Vlaams zullen spreken. (Please alles behalve de sound van Astrid Bryan!) Ze zullen enkel en alleen maar een strenge moeder hebben en maar heel zelden kunnen verwend worden door hun grootouders. Ik zie het al helemaal voor me hoe ik als oude oma misschien ooit tegen één van mijn kleinkinderen zeg:

“One day I’ll take you to Ghent, the most beautiful city of Belgium!”

– “Where is Belgium Nana?”

“Have you heard of Brussels? Waffels, chocolate and beer?

– “Erm…”

 

 

Van AirBnB naar AirBnB verhuizen in Jersey City

Soms mis ik het wel, dezelfde plek waar je naar kan thuis komen. Zeker op het moment van dit schrijven. Vandaag zijn we verhuisd naar onze 2de AirBnB. Over een week verhuizen we naar een 3de AirBnB. Enerzijds wil ik veel verschillende buurten verkennen voor ik een definitieve plek uit kies. Anderzijds wil ik niets liever dan mijn woonst het mijne maken. Ik wil me ook echt ergens thuis voelen, maar op dit moment leef ik uit een koffer.

Dat wil ook zeggen dat je idiote dingen tegen komt. Zoals je favoriete sjaal vergeten in een taxi om van AirBnB 1 naar AirBnB 2 te gaan. Of zoals die keer dat ik ’s ochtends meende dat ’t ventje een belangrijke tas voor ’t werk vergeten was. Ik snelde de deur uit en holde hem achterna. Bleek dat hij ’t toch niet nodig had. Achja, niet erg, beter zo dan dat hij misschien in de problemen zat. Dan maar terug het bed inkruipen en die jetlag van me af proberen schudden.

Of nee toch niet. Dat ging niet. Ik had mezelf buitengesloten. En ik had enkel en alleen een peignoir aan. SH*T! ’t Ventje opnieuw achterna geroepen. Terwijl ik op de gang in spanning afwachtte ging hij op zoek naar een reservesleutel. Een naburig koffiehuis bleek goed bevriend met de AirBnB-uitbater en had een hele bos sleutels. Ik schaamde me dood. “No worries, I have to do this all the time.”, troostte de barista me. Uhu, maar staat iedereen ook in zijn peignoir op de gang? Gelukkig duurde ’t niet al te lang en kon ik ’t ventje opnieuw een afscheidszoen geven zodat hij naar zijn werk kon. (Al een chance dat hij glijdende uren heeft.)

 

 

Reizen en verhuizen, het is als zand uit je ogen wrijven

Door veel rond te reizen, te verhuizen gaat je blik wel open. Het is steeds opnieuw een beetje eng, ook al weet je dat je situatie bijvoorbeeld beter wordt. Het is echter ook vermoeiend, want alles moet je weer van voren af aan leren. Zoals een supermarkt in de buurt vinden, een huisarts, openbaar vervoer, nieuwe (hopelijk goede) buren leren kennen, …

Architectuur en woonstijlen verschillen zo snel per regio, laat staan per land. Je ziet dingen die je anders nooit zou zien. Huizen met vreemde lay-outs, verborgen zolders en knusse hoekjes. Je leert hoe anders een huis er kan uit zien en toch steeds weer je thuis kan zijn.

Als er één iets is dat ik wel geleerd heb is het dat wel: