Labor Day
Vorig weekend kregen alle Amerikanen een verlengd weekend cadeau wegens Labor Day op maandag. Te vergelijken met onze 1 mei-viering: De Dag van de Arbeid. Op heel wat plaatsen waren er in de jaren 1880 telkens op 1 mei opstanden om de lange werkdagen aan te klagen. Daarom werd 1 mei als Dag van de Arbeid gekozen.
In Chicago waren er echter serieuze rellen tussen 1 en 4 mei 1886 wat resulteerde in een bloedbad. Ook wel gekend als de Haymarket Affaire. Amerika deed net zoals vele andere landen mee aan de eerste 1 mei-viering in 1890. Om echter niet te herinneren aan de Haymarket Affaire werd de dag later verschoven naar de eerste maandag van september.
Sint-Jozef feest
In behoorlijk wat landen vieren de katholieken op de Dag van de Arbeid ook Sint-Jozef, patroonheilige van timmerlieden en arbeiders. Hier in Lodi is er een aanzienlijke groep Italiaanse immigranten waaronder velen katholiek. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Lodi de patroonheilige vierde tijdens het Labor Day weekend.
Het hele verlengde weekend lang kon Lodi genieten van een gezellig buurtfeest! Maandag volgde zelfs een processie met het beeld van Sint-Jozef door de straten van Lodi.
Het is fijn om te zien hoe Amerikanen graag naar buiten komen voor dergelijke evenementen. Mochten we hier opgegroeid zijn hadden we ons hier vast en zeker nog meer geamuseerd. Je zag jong en oud overal gezellig met elkaar kletsen.
Italiaanse roots
De Italianen waren duidelijk in de meerderheid en wilden ook laten weten dat zij degenen waren die achter het feest zitten. De afgezette straten waren van ver te herkennen met kerst-achtige versiering in de Italiaanse driekleur.
De Italiaanse roots was ook te vinden in de merchandise:
Alsook in de vele lekkernijen die we er vonden. Dit standje zagen we zelfs op verschillende plaatsen terugkeren:
Zeppoles zijn een Italiaanse zoetigheid dat ons deed denken aan oliebollen. De Amerikanen spraken dan weer van een warme donut. Het is dus iets daartussen.
Kermis
Naast verschillende standjes om geld in te zamelen voor de kerk en de worsten-en pizzakramen was er ook een kleine kermis te zien.
Bij deze laatste attractie moest ik toch even slikken. Ik heb in mijn leven al heel wat kermissen gedaan, in binnen-en buitenland. De Zipper heb ik echter nog nooit gezien. De attractie zou in de jaren ’90 op de Nederlandse kermis rondgetoerd hebben en volgens Wikipedia zou hij ook in Walibi Belgium gestaan hebben al vond ik daar verder geen info over. Op de Europese kermis is deze attractie volgens mij dus niet te zien. In Amerika blijkt deze nog goed in omloop te zijn, ondanks vele ongelukken en waarschuwingen dat de attractie te gevaarlijk zou zijn.
De Zipper hoort overigens ook thuis in het rijtje attracties waarbij je het meeste kans hebt om over je nek te gaan. Zelfs toen ik er gewoon stond op te kijken werd ik al misselijk. Je hebt namelijk twee verschillende bewegingen:
- De grote beweging rond het frame zelf, waarbij de karretjes als een soort loopband over het frame rollen. Het is zelfs mogelijk om zowel in wijzerzin als in tegenwijzerzin te draaien. In het midden van de rit wordt de richting dan ook omgedraaid.
- Aan de band hangen er 12 karretjes waar je met 2 in kan plaatsnemen. Daar de karren aan het frame ‘hangen’ bewegen ze ook nog eens onafhankelijk van elkaar in ’t rond, om hun eigen as.
Hieronder een kort filmpje dat ik gemaakt heb van de Zipper:
Gezelligheid troef!
Het feest was een echte leuke, gezellige familie-aangelegenheid…
Op bijna elke hoek van de kerk waren er optredens voorzien waardoor er leuke muziek in de buurt klonk. De oudjes namen zelfs hun eigen (kampeer)stoelen mee om te komen luisteren:
Ik kijk al uit naar volgend jaar! Hopelijk kennen we tegen dan wat meer mensen in de buurt. Eén ding staat vast: Amerikanen zijn ontzettend vriendelijk. Als je hier op straat iemand tegen komt krijg je sowieso een hallo en voor je het weet maak je zelfs een praatje. De Amerikanen maken van alles gebruik om een gesprek met je aan te knopen.
How are you?
Voor ons nuchtere Belgen is dat even verschieten, maar nu ik nog geen werk heb en mijn sociale interacties beperkt zijn, apprecieer ik dit enorm. Zelfs al krijg je rare complimentjes zoals “Hey, the color of your dress matches great with the basket!” – ‘The basket’ was een plastic mandje van de supermarkt om je boodschappen in te leggen – het blijft fijn om een babbeltje te doen.
Een Amerikaan zegt meestal ook niet gewoon “Hello” of “Good morning”, maar ze plakken er meestal meteen “How are you?” aan vast. Het behoort tot hun vaste begroetingszin. Niet dat ze verwachten dat je zegt hoe het écht met je gaat. Antwoorden dat je vandaag een slechte dag hebt past niet bepaald in het plaatje. Gewoon een “Good, how are you?” terug volstaat. Wees er maar zeker van dat ze bovendien nog afsluiten met “Hope you have a great day!”
