UNESCO Werelderfgoed Fraser Island
Dinsdag 4 maart 2014
Vandaag was het zo ver: Fraser Island! Ik voelde me net weer als een klein kind dat voor het eerst op reis ging. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld met wel 100 zoetwatermeren, witte hoge zandduinen, woestijn en regenwoud. De wetenschappelijke uitleg, hoe een eiland volledig uit zand kan bestaan zal ik jullie hier besparen. Al kan je wel een korte uitleg op Wikipedia vinden natuurlijk 🙂
Het eiland is genoemd naar kapitein James Fraser. Hij was niet de eerste die het eiland betrad, maar kreeg wel de eer – dat het eiland naar hem vernoemd werd – omdat hij er helaas vermoord werd door een groep aboriginals. De oorspronkelijke naam die de aboriginals aan het eiland gegeven hadden was trouwens veel toepasselijker: ‘K’Gari‘, wat zoveel wil zeggen als ‘Paradijs’. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat dit speciale eiland UNESCO Werelderfgoed is. (Psssst: Lees hier het aboriginal scheppingsverhaal van ‘K’Gari‘. Voorlopig enkel in het Engels.)
Vervoer op het zandeiland Fraser Island
Misschien staat niet iedereen hier bij stil, maar een zandeiland betreden is niet bepaald makkelijk. Zonder 4WD raak je niet door het zand. Als je bovendien niet ervaren bent om in zand te rijden wordt het je eigenlijk afgeraden om er zelf te rijden, al bestaat die mogelijkheid wel. Met strenge regels natuurlijk:
Tours op Fraser Island: enkele aanraders!
Daarom zijn er gelukkig heel wat andere reisformules beschikbaar. Bij de jongeren is vooral de ‘Cool Dingo Tour‘ heel populair. Als je wil kan je in deze begeleide tour ook zelf een stukje rijden. Mijn reisgenote en ik kozen echter voor een rustiger type tour. Een tour die overigens bekend stond als de ideale familie-tour waar alle leeftijden terecht kunnen: De Fraser Explorer Tour. Iedereen zei het: één dag Fraser is niet genoeg, je moet op z’n minst twee dagen gaan. Ook drie dagen is mogelijk.
Wij kozen uiteindelijk voor de tweedaagse tour. Niet alleen was drie dagen net iets te veel voor onze portemonnee, maar meenden we ook dat twee dagen zand wel welletjes zou zijn. Want het moet gezegd: zo’n hoop zand is niet voor iedereen weggelegd. In eerste instantie stonden er wél drie dagen op de planning met nadien één dagje Noosa. Ook van Noosa hoorden we heel wat positieve dingen. Hoewel Fraser Island ontzettend mooi is, waren we achteraf gezien blij dat we er een dagje hadden afgeknabbeld, want in Noosa hadden we zelfs langer dan twee dagen willen blijven. Op twee dagen is het bovendien goed doenbaar om alle highlights van Fraser Island te ontdekken.
Van Hervey Bay naar Fraser Island
Bij het krieken van de dag stonden we reeds op het voetpad voor onze hostel YHA Colonial Village in Hervey Bay. Opnieuw was er een ‘courtesy pick-up’ geregeld en voor we het wisten stonden we in de haven van River Heads waar we een ferry aan boord gingen. Het was een heel avontuur om de jeeps en bussen aan boord te zien gaan van de ferry. Dit bevestigde dat we een goede keuze hadden gemaakt door niet zélf te rijden. Wij konden tenslotte gerust – te voet – aan boord gaan en genieten van het uitzicht.
Eenmaal aan de andere zijde werden we naar onze gigantische verstevigde jeep-bus-vrachtwagen gebracht (ik weet niet hoe ik het precies moet noemen, het was alles tussenin.)
En algauw stelde onze vrolijke gids/chauffeur Hayden zichzelf voor:
“Oh right, there we go, picture of the guide I suppose? Well, get it on then!”
Diepblauw water in Fraser Islands Lake McKenzie
First stop? Meteen een bezoekje aan één van de mooiste meren van het eiland: Lake McKenzie. Prachtig blauw water en een mooi wit strand, wat wil een mens nog meer? Echt veel zwemmen deden we niet, daar was het nog een beetje te koud voor zo vroeg op de dag. Maar zonnen konden we wel al.
Hoewel ik zelf niet echt het water in sprong, deed een ander groepje jongeren dat wel, en zij haalden dit vrolijke kereltje (even) uit het water:
Lacke McKenzie is één van de mooiste en bekendste meren op Fraser Island. Door er vroeg op de dag te gaan hadden we geluk en leek het wel alsof we een privéstrand voor ons hadden. Uiteindelijk kregen we meer en meer bijval en werd het duidelijk tijd om te gaan. Er was ook nog zoveel te zien op het eiland!
Central Station op Fraser Island
We gingen terug onze ‘bus’ in en reden al hobbelend over de zandwegen. Het was een ware uitputtingsslag. Volgens onze gids scheelde het een stuk doordat we in zo’n groot vervoersmiddel zaten, in een jeep is het blijkbaar een pak erger. Bovendien kan een jeep ook sneller vast komen te zitten door de kleinere wielen. Nog zo’n reden waardoor we blij waren dat we niet zelf reden.
Hayden bleek al zo’n 8 jaar gids te zijn op het eiland. Toen ik vroeg of hij nog geen rugproblemen had kwam er een grote zucht. Hij gaf toe dat hij dit soort werk waarschijnlijk niet lang meer zou kunnen doen, maar hij doet het ontzettend graag. Wanneer hij aan het werk is voelt hij de pijn niet. Pas wanneer hij een dag vrij heeft komt de pijn op. Volgens Hayden weet zijn lichaam dus perfect wanneer het pijn mag hebben. Zodoende blijft Hayden een gids op Fraser Island.
Hayden bracht ons vervolgens naar Central Station. Zo genoemd omdat het tussen 1920 en 1959 de centrale plaats was waar er hout gekapt werd. Nu is er niets meer zichtbaar van het kleine dorpje dat er ooit was, enkel de campingplaats geeft een idee van hoe groot het ongeveer moet geweest zijn. Hayden gaf ons een heuse biologieles en leerde ons de verschillende bomen kennen. Bleek dat er enkele unieke pareltjes tussen zaten die bijna nergens anders te vinden zijn. De bodem van het eiland en de weersomstandigheden zijn dan ook vrij speciaal te noemen.
Garnaalvissers… Neen, niet op Fraser Island
De meeste leden van onze groep vertrokken voor een wandeling langs de wel heel heldere Wanggoolba Creek, diep het bos in. De Creek is erh helder daar ze door het zand gefilterd wordt. Mijn reisgenote en ik waren die dag helaas niet zo slim geweest, we hadden namelijk nauwelijks een ontbijt op en intussen was het bijna middag. Vandaar dat we deze wandeling oversloegen.
Samen met Hayden reden we naar het eindpunt van de wandeling om de rest van onze groep op te wachten. Intussen volgde een kleine babbel met Hayden. Nieuwsgierig vroeg hij waar we vandaan kwamen. “Belgium.” – “Ah, that’s an interesting country!” Ik bereide me al voor op historische vragen over Brugge of opmerkingen over ons bier, wafels of chocolade. Hayden verraste me echter door te beginnen over onze kust. Bleek dat hij ooit een documentaire had gezien over de garnaalvissers in Oostduinkerke. Hij was enorm gefascineerd door de manier waarop ze met hun paarden de garnalen binnenhalen. Zo zie je maar: wij Belgen hebben best enkele speciale tradities waar we trots op mogen zijn!
Lunch in Eurong Beach Resort op Fraser Island
Hierna was het ein-de-lijk tijd voor onze lunch! We verbleven die nacht in het Eurong Beach Resort. Het was ook daar dat we konden genieten van een uitgebreide buffetlunch. Het was overigens een gek zicht om het domein van het resort binnen te komen. Ten eerste was dit waarschijnlijk de enige plek op Fraser Island waar er geen zandweg maar een verharde weg te vinden was. Het was een zalig gevoel om eindelijk nog eens stevig met onze voeten op de grond te kunnen staan.
Ten tweede leek het resort als een gevangenis volledig omheind te zijn met een eng uitziende beschutting, prikkeldraad en zelfs een elektrische omheining. Waarom deze ernstige maatregelen?
De beruchte dingo
De omheining diende niet om ons binnen te houden, maar wel om iets anders buiten te houden. Het bekendste dier aanwezig op Fraser Island: de dingo. Dingo’s zijn verwilderde honden die vermoedelijk ooit door mensen uit Azië zijn meegebracht naar Australië als huisdier. Hoewel ze er al zo’n 5.000 jaar leven worden ze door de Australiërs nog steeds als een exoot gezien.
Het vernoemen van de dingo gaat bijna altijd gepaard met een vleugje angst. Er zijn dan ook talloze verhalen van dingo’s die mensen aanvallen en zelfs verhalen van dingo’s die aan kidnapping doen en baby’s meeslepen naar hun nest om ze daar te verorberen. Hayden raadde ons dan ook aan om het resort niet te verlaten bij het vallen van de avond. Als we dat dan toch persé wouden doen, moesten we minstens met 4 personen zijn. De honden gedragen zich als wolven en verplaatsen zich namelijk vaak in groep. Alleen of met twee personen kan je nooit op tegen een hoop dingo’s. Niet alleen vonden we elke picknickplaats op Fraser Island omheind terug, daarnaast waren er ook talloze waarschuwingsbordjes te vinden:
Het zou uiteindelijk pas tot de volgende dag duren vooraleer we enkele dingo’s dichtbij zouden zien. Toegegeven, best spannend!
Zand, zand en nog eens zand op Hammerstone Sand Blow
Na de lunch trokken we opnieuw onze bus in en reden we naar onze grootste uitdaging van onze trip! Een lange wandeling over de grote duin genaamd Hammerstone Sand Blow naar het diepste meer van het eiland: Lake Wabby. Ik denk dat de naam van de duin reeds genoeg weggeeft om aan te tonen dat dit geen lachertje was. We deden dan ook zo’n 4uur over onze heen-en teruchtocht over 7,5km zand… In de hitte. Het was dan ook geen plat wit strand waar we door moesten. Wel een heuse zandberg! Door zand ploeteren maakte de wandeling dan ook dubbel zo zwaar.
Niettemin werden we ongelofelijk beloond door het prachtige uitzicht van zowel de duin (dat in mijn ogen eerder op een grote woestijn leek) en het smaragdgroene Lake Wabby. De foto’s kunnen eigenlijk nauwelijks bevatten hoe groots het was.
De helende krachten van Lake Wabby
Na de klim op de zandduin volgde gelukkig een zalige verfrissing in Lake Wabby. Bovendien was dit meer enorm helend! Voor ik het wist waren er enkele kleine visjes die aan mijn lichaam aan het ‘knabbelen’ waren. De meeste mensen schrokken zich een bult, maar ik had gelukkig al eens een voetbad in Cambodja genomen en herkende deze visjes als de kriebelige beestjes die al je eelt wegzuigen. Naast het eelt pakten ze bovendien alle kleine ‘wondjes’ aan die ik had gekregen door een hoop muggen en zandvliegen. Alles werd gereinigd en de jeuk was eindelijk weg! Ik voelde me helemaal als herboren.
Verblijf in Eurong Beach Resort
Na onze duik in het meer ging het gelukkig iets vlotter op onze terugweg, maar niettemin was het nog steeds zwaar om door het zand te wandelen. De terugrit naar ons hotel (en de douche die daar volgde) kwam dan ook als geroepen. Er was een prachtig avondbuffet voorzien, maar veel eten kon ik niet meer. Het enige wat ik nog wou was mijn bed!
Volgende blog: dag twee op Fraser Island!
