Terug Thuis

Waarom ik geen nieuwe blogposts geschreven heb

Het is lang geleden dat ik nog geschreven heb, I know. Welgeteld drie maanden! Drie maanden dat ik terug in mijn geboorteland, België, verblijf.

Ik heb nochtans veel te vertellen, mijn vorige blog vond ergens plaats in februari/maart… Maar ik heb nog o zo veel meer gezien in de periode die daarop volgde. Een groot deel van de oostkust van Australië, het noorden (Darwin), centraal-Australië (Alice Springs, Uluru, …), het zuiden van Australië (Adelaide) en het geliefde Tasmanië dat er blijkbaar uit ziet als een mini versie van Nieuw-Zeeland. Ik heb Australië zelfs even gelaten voor wat het was en twee weken in Bali doorgebracht! Nog heel veel te vertellen dus. Waarom heb ik dan niet verder geschreven aan mijn blog?

 

 

Terug thuis

Wel… In de eerste weken dat ik terug thuis was, werd ik in het begin overdonderd door familie-en vriendenbezoekjes. Iedereen wilde ook weten hoe ’t was, daar zo ver, ‘down under’. En ik genoot ook van de culinaire geneugten van mijn land…

 

 

 

Ik struinde weer door mijn lievelingsstraten in Gent, genoot van een plonsje in de Leie, een terrasje in Brussel, een wandeling op de dijk in Oostende, … Ik supporterde ook met trots mee voor onze (knappe) Rode Duivels…

 

 

Omgekeerde heimwee

In het begin vertoonde ik bovendien duidelijk de uiterlijke kenmerken van iemand die lang in het buitenland gewoond heeft. Ik smeekte om de verwarming te mogen opzetten terwijl iedereen in bikini in de tuin ging liggen toen het eindelijk 21°C was. In mijn wagen deed ik de ruitenwissers aan in plaats van de richtingaanwijzers en één keertje was ik zelfs aan het spookrijden.

In de winkel keek ik raar op toen de vrouw achter de kassa mijn fruit niet wou wegen. En nog ‘erger’, ze wou mijn boodschappen niet eens in een boodschappentas doen voor mij. Ah nee, dat moest ik zelf doen. Bij m’n kapster kon ik de Vlaamse woorden niet vinden om te zeggen welke snit ik wou. ‘No worries’, ‘like’, en ‘sure’ zijn woorden die ik nog elke dag gebruik. Passievruchten en mango’s bevatten nauwelijks smaak, om nog maar te zwijgen van de fletse avocado’s. Een lekker ciderbier of een tim-tam dunken in een lekkere latte zat er ook niet meer in. Uitgebreid gaan ontbijten om 15u ’s middags in de stad? Forget it! Sushi – échte sushi – op elke hoek van de straat? Niet meer te zien.

Wildlife down under versus thuis in België

En dan was er altijd het lawaai. Auto’s op de baan, een onnozelaar die nog om 21.45u zijn gras moet afrijden… In mijn tuin was/ben ik wel gezegend met een hele hoop vogeltjes die reeds vroeg in de ochtend vrolijk kwetteren. Ik kan bijna een hele dag kijken naar hun schouwspel. Ik tel 1 koppel duiven, 2 koppels kauwen, een ekster, een merel, een paar musjes … Deze week zag ik zelfs een vink! Met wat geluk zie ik eens een pad of een egel. Kleine spinnetjes en slakken genoeg.

 

 

Maar het kan niet op tegen de ‘wildlife‘ van Australië. Ik heb nog gevloekt op het gesis van de possums of de bizarre kus-geluiden van de gekko’s midden in de nacht. Ik heb moord en brand geschreeuwd bij spinnen zo groot als mijn 2 handen samen. Alle remmen mogen dichtslaan voor een kangoeroe, een walibi, een tasmanian devil en een wombat (gelukkig niet allemaal tegelijk). En na bijna 9 maanden werd ik zelfs goed in het ontdekken van die pluizige ronde dingen die vooral in eucalyptusbomen zaten.

 

 

Met grote verbazing zag ik om 19u stipt vliegende honden in Cairns over m’n hoofd scheren en in Mornington werd ik ’s morgens wakker gekwetterd door een bende witte kaketoes…. Het is onbeschrijfelijk hoe je deze exotische dieren ter plaatse snel gewoon wordt, maar pas later beseft hoe speciaal ze zijn. Ik besef dat ik veel geluk heb gehad dat ik deze dieren van dichtbij mocht bewonderen. Vooral de waterwereld – Great Barrier Reef– liet een grote indruk op mij achter.

 

Mooiste plek down under? 

Niet alleen de onderwaterwereld was prachtig. The Great Ocean Road, het grote niets en de rode aarde midden in Australië, Uluru en Kata Tjuta, …

 

 

Whitsundays, Fraser Island. Superleuke steden zoals Noosa en Sydney. Oneindig lange wegen bereden in Tasmanië met niets dan groen zo ver je maar kan zien. Water dat schittert en stranden witter dan wit. Wat wil een mens nog meer?

 

 

Heimwee naar huis

Ik heb het er ook moeilijk gehad. Wanneer ik echte Belgische chocolade miste bijvoorbeeld. Of nee, serieus, wanneer ik me doodziek voelde en me als een klein kind voelde dat haar mama nodig had. Of toen één van de kinderen waar ik op paste “I hate you! Go back to your country!” uitschreeuwde. Al schreeuwde ze ook: “I really need to kill someone right now!” toen ik niet reageerde. En: “You don’t like me, because you think I’m stupid.” Van een hoop complexen gesproken! Hoe ga je daar mee om?

Of Kerst vieren zonder kerstboom in een bakkende zon, zonder mijn familie. Het alleen zijn en echt alles zelf moeten doen… Oftewel: volwassen worden in een paar weken tijd. Verloren lopen. Echt grandioos verlopen lopen. Of die keer dat ik tussen de wolkenkrabbers in Melbourne liep en ik verlangde naar de kleine straatjes met kasseien in Gent.

 

 

Na 9 maanden reizen terug naar huis

Na bijna 9 maanden in Australië verbleven te hebben wou ik écht terug naar huis gaan. Bijna iedereen die reisde zei het: “Tussen de 9 maanden en een jaar weg van huis, dan wil je terug naar huis.” Maar niemand die me heeft gezegd hoe het zou zijn als ik terug thuis zou zijn. Niemand die me heeft gezegd hoe hard ik mijn ‘andere thuis’ zou missen. Hier is iedereen nog hetzelfde, iedereen gaat nog steeds zijn gangetje. Ik weet niet precies hoe, maar ook ik ben als vanouds weer in hetzelfde vakje gerold. Niemand die nog ziet dat ik niet zo lang geleden aan de andere kant van de wereld woonde.

Opnieuw worden dezelfde dingen van mij verwacht. “Heb je al een job? Ja? Wat doe je nu?”, “En, heb je een vriendje?”, “Wanneer ga je trouwen?, “Wil jij kinderen? Ja? Wanneer ga je er dan aan beginnen?”, “En, waar ga jij wonen? Hoezo je woont nog thuis?”, … Is dat dan echt hoe we hier rijkdom meten? Of geluk? Een lief, een auto, een kind, een huis en een job? Ik had geen van die dingen in Australië, en toch heb ik me nog nooit zo rijk gevoeld als daar.

Hetzelfde ritme

Ik zeg niet dat België een slecht land is om in te leven, integendeel. Ik zeg niet dat België een lelijk land is, iedereen weet tenslotte hoeveel ik van ‘mijn’ Gent hou. Maar iedereen zit nog steeds in hetzelfde ritme. Ik ben de dans ‘even’ ontsprongen, en het lijkt wel alsof ik niet meer mee kan. Ergens ben ik de dans niet ontleerd, maar sommige danspasjes kan ik gewoonweg niet meer.

Gisteren las ik dit artikel. Blijkbaar ben ik niet de enige die zich zo voelt. Ik moest bijna huilen toen ik het las. Huilen omdat ik besefte dat ik me ook zo voelde. En ergens huilen van geluk, omdat ik dan toch niet alleen ben in die gedachte.

Waar ik nu aan denk?

“Waar ga ik straks naar toe?”

*Bitten by the travel bug*