Van de Whitsundays naar Agnes Water
Lange tijd geen of traag internet gehad. Lange tijd veel rond gereden, veel gezien, … En dus vaak vroeg onder de wol gekropen.
Maar hier ben ik weer met mijn vervolg! Toen we zaterdag 1 maart terugkwamen van onze dagtrip in de Whitsundays wilden we eigenlijk ook maar al te graag meteen ons bedje in. Helaas moesten we ons best doen om onze ogen open te houden opdat we om 23.55u onze Greyhound bus zouden halen. We spaarden ons een nacht accommodatie uit, maar slapen op een bus is toch niet alles. De Greyhound doet onderweg ook heel wat stops. Niet alleen om mensen op te pikken maar ook om post en andere pakketten op te halen (of te droppen.) Dus daar word je elke keer wakker van.
Verblijf in Agnes Water
Om 9.45u kwamen we ‘s morgens aan in Agnes Water. Nabij Agnes Water vind je ook het kleine dorpje Town of 1770. In mijn Lonely Planet werd het omschreven als een leuk stadje dat zeker een bezoekje waard is. Onze volgende stop zou Hervey Bay worden, wat toch zo’n 874 km van Airlie Beach (Whitsundays) lag, waardoor Agnes water, op zo’n 707 km van Airlie Beach ons wel een goede tussenstop leek.
We hadden geen zin in een hostel of camping en konden gelukkig erg goedkoop een soort bungalow huren bij Edge on Beaches voor een nacht. Achteraf bekeken hadden we in Agnes Water misschien toch beter geopteerd voor een hostel. Toen we namelijk van de Greyhound stapten stonden er allerlei busjes van hostels en campings hun gasten (voornamelijk backpackers) op te wachten. Wij waren de enigen die zielig en alleen achterbleven. Bij het vlakbij gelegen benzinestation vroegen we naar het plaatselijk openbaar vervoer. Maar daar hadden ze in Agnes Water blijkbaar nog nooit van gehoord. Dus werd er een taxi opgebeld. Voor een rit van een luttele 2,5km betaalden we zo’n $14. Niet bepaald goedkoop!
Een zwart strand
Omdat we zo vroeg arriveerden konden we bovendien nog niet inchecken. Daarop besloten we de buurt te verkennen en langs het strand te lopen. Het strand had hier een zwarte kleur. Waarschijnlijk het resultaat van een vulkaan in de buurt. Hoewel het een speciaal effect had vond ik het toch maar een vies iets. Niettemin lagen er kinderen in het zwarte zand te rollebollen en groeven ze putten zo diep ze maar konden. Vrouwen lagen lekker te zonnen in het zwarte zand. Niet slecht gezien natuurlijk: de zwarte kleur trekt de zon aan.
Agnes Water, dé plek om te leren surfen in Australië
Veel mensen kwamen we de eerste paar meters echter niet tegen. Op zoek naar wat gezelligheid en een versnapering bleven we de kustlijn volgen tot we een surfwedstrijd tegen kwamen. Ook zag je vele kinderen in een lange rij staan, klaar om voor de eerste keer te surfen. Als je wil leren surfen is Agnes Water dan ook een aanrader. Nergens zal je goedkopere lessen vinden! Slechts $17 voor een dag!
Lunchen in Madonna’s Café
Nog steeds op zoek naar eten verlieten we het strand en trokken we weer de straat op waarbij we merkten dat we terug op dezelfde plek waren beland als waar de Greyhound ons had afgezet. In de buurt vonden we gelukkig een paar winkeltjes en een paar zaken waar we iets konden eten. We aten een uitgebreide lunch in Madonna’s Cafe.
Scooteroo, een avontuur in Agnes Water
Omdat het ons toch maar vervelend leek om steeds lange afstanden te voet af te leggen (en eigenlijk nauwelijks iets te zien), trokken we naar het toeristische infocentrum om te kijken of we een vervoermiddel konden vinden. Zoals reeds gezegd: geen openbaar vervoer. Het enige wat ze ons konden verhuren was een fiets. Agnes Water is echter een erg heuvelachtige buurt, en met de warmte die er toen heerste stonden we niet echt te springen om vele km’s rond te fietsen. (En niet te vergeten de belachelijke helm te dragen die verplicht is in Australië.)
Ik vroeg of er geen huurwagenbedrijf in de buurt was. Het meisje van het infocentrum knikte van niet, tot ze plots een ingeving leek te hebben. Ze zei dat ze wel een bedrijf wist dat auto’s verhuurde. Na een vlug telefoontje scheurde niet veel later een grote vuile, oude stationwagen de oprit van het infocentrum op. Een knappe surfdude stapte uit de wagen. Hij bleek de man te zijn die we nodig hadden voor onze huurauto.
Hij pikte ons op en bracht ons een paar km verder naar zijn bedrijf. In de voortuin stond een kleine paarse auto met het bordje ‘car rental’. Hij zei dat die wagen het al lang niet meer deed, maar er gewoon voor de show stond. Eigenlijk deed hij niet echt aan autoverhuur, wel aan motoverhuur. Bij Scooteroo kan je niet alleen allerlei brommertjes en moto’s huren, maar kan je er zelfs lessen nemen. Je hebt niet eens een rijbewijs nodig. Hij had een garage vol met de prachtigste exemplaren brommertjes. Bedenkelijk keek ik om me heen. Geen auto te zien. Ook niet op zijn ‘parking’ (of tuin of motoparcour).
Wat bleek? We zouden de stationwagen huren! Hoewel hij de juiste papieren had om deze auto te verhuren had ik toch het idee dat ik gewoonweg ZIJN auto huurde. We waren echter zo blij dat we een auto gevonden hadden dat het ons eigenlijk niet kon schelen waarmee we zouden rijden. Als het maar rijdt!
Soms moet je gewoon… Helemaal niets doen!
In de namiddag konden we eindelijk inchecken in onze bungalow. We kregen er bijna spijt van dat we er niet een nachtje langer bleven! Het zwembad, de grote woonkamer, de gigantische douche met zowaar 2 douchesproeiers, een gezellige slaapkamer, … Het was zalig om nog eens zoveel ruimte tot onze beschikking te hebben.
Onze wandeling in de voormiddag had ons afgemat waarop we besloten om de rest van de dag te spenderen in de tuin aan het zwembad (en intussen werden er ook een paar wasjes gedraaid.)
De zoektocht naar een restaurant in Agnes Water
Hoewel we een goede keuken tot onze beschikking hadden, hadden we niet veel zin in koken. We hadden bovendien niets in huis gehaald om te eten. Dan maar op zoek naar een restaurant! We reden terug naar de buurt waar we ‘s middags gegeten hadden, enkel om te constateren dat alles gesloten was. Ik haalde er mijn Lonely Planet bij, maar blijkbaar was het laagseizoen. Bijna alles beschreven in mijn reisgids was gesloten.
Daarop besloten we gewoon wat rond te rijden tot we wat leuks zouden tegenkomen. Algauw bleek dat Agnes Water niet veel meer is dan een viertal straten en voor ik het wist reed ik helemaal alleen op een weg die niet leek te eindigen. Dan maar omkeren en de andere kant uit proberen.
Town of 1770
Nieuwsgierig gingen we op weg naar het veelbelovende Town of 1770. Veel ‘1770’ was er niet te zien. En veel ‘town’ eigenlijk ook niet. Town of 1770 is vooral voor de fans van Captain Cook een bezoekje waard. Het was namelijk in 1770 dat de zeevaarder-ontdekkingsreiziger voor het eerst aanlegde in Queensland (en voor zijn tweede maal aanlegde in Australië.) De ‘landing’ wordt zelfs alle jaren nog steeds nagespeeld. We volgden een klein weggetje helemaal naar de top van Town of 1770 waar we mooi zicht op de zee hadden.
Smullen in The Tree
Na een paar keer over-en weer rijden en we zelfs een restaurant zijn binnen gegaan (waar een feestje aan de gang bleek te zijn met de mensen van de surfwedstrijd die we eerder die dag hadden gezien)… Belandden we eindelijk bij The Tree. Dit was dé verrassing van de dag. Mooie locatie met zicht op het water, perfecte service en super-super lekker eten! We mochten zowel onze hoofdmaaltijd (scampi’s met pasta) en onze dessert (een veel te lekkere brownie met dame blanche) zonder problemen delen en we werden bediend met een lach. Pro-tip: Ga voor je diner via de Ocean Drive naar het topje van Town of 1770 om een prachtige zonsondergang te zien!
Omsingeld door padden
Tevreden reden we terug richting onze bungalow. Onderweg werd ik even verrast door een grote groep overstekende padden, maar zowel de padden (op misschien ééntje na?) als wij, raakten veilig ‘thuis’.
De volgende ochtend bracht ik de stationwagen terug naar Scooteroo en werd ik vriendelijk terug afgezet bij de Greyhound busstop door de Surfdude. Hij vertelde honderduit over zijn geliefde Agnes Water, zijn brommertjes en het surfen. Hij wilde nergens anders zijn en vond Agnes Water de beste plaats in de wereld.
Eerlijk gezegd… Ik vond dat Agnes Water gewoonweg in het hol van pluto lag.
Maar… Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel gelachen!
