So, how about your weekends (deel 2)

30-09-13

In mijn vorig bericht had ik reeds een tip van de sluier opgelicht wat betreft mijn andere weekends hier in Melbourne: de Dutchies Eva en Laura en ik + wine & cheese = very happy au pairs! Jullie zullen het wel merken of al gemerkt hebben, het is vooral met Eva en Laura dat ik hier mijn weekends doorbreng. Ik schiet dan ook erg goed op met deze twee Hollandse meiden. Het begint al zo erg te worden dat ik ook al woorden gebruik als “nou” (nu/ wel) , “boeie” (maakt niet uit), “joh” (jong), “prima” (goed), “jam” (confituur) en “ham” (hesp). En niet te vergeten dat leuke accentje. Benieuwd hoe ik spreken zal wanneer ik terug kom: Vlaams met een Australisch-Hollandse tongval?

No worries, ook de Nederlandse dames hebben al enkele Vlaamse woorden overgenomen. Ze lagen plat van het lachen toen ik een ‘kleedje’ wou aantrekken.

“Een kleedje hoort op de grond Davina!”

– “Huh? Da’s toch een tapijt? Wat trekken jullie dan aan?”

“Een jurkje!”

En ik zit in de ‘zetel’, terwijl zij het liefst van al op de ‘bank’ kruipen. Maar Laura en Eva vinden de woorden ‘kleedje’ en ‘zetel’ zo leuk dat ze vanaf nu besloten hebben om deze woorden ook te gebruiken.

Tijdens een avondje gezellig samen zijn had Eva onlangs dan ook een leuke playlist samen gesteld met voor elke persoon een liedje dat op ons lijf geschreven is. Drie maal raden wat mijn ‘lijflied’ is?

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=vFo428N7xec&w=420&h=315]

Eva zorgde ook voor een nickname voor onze groep: de 3 A’tjes. (EvA, LaurA, DavinA). Ook de drie prinsessen van Koning Willem-Alexander en Koningin Maxima worden de 3 A’tjes genoemd: (Catherina-) Amalia, Alexia, Ariane. Is dus best een leuke touch 😉

Weekend 4 (7 – 8 september):

Eerste stop van de dag: High Tea @ Moomoo. Eva en Laura kenden het al, want in Nederland wordt er blijkbaar ook vaak een High Tea genuttigd. Bij ons wordt er hier en daar ook wel Afternoon Tea gedaan met enkele lekkere koekjes of cupcakes erbij, maar zoals ik het hier in Melbourne gezien heb? Nog niet eerder gezien geloof ik.

In België wordt eigenlijk wel de juiste term gebruikt met de ‘Afternoon Tea’, want High Tea was begin de 19de eeuw de avondmaaltijd. Er werd dan vooral witte bonen in tomatensaus met wat brood, worstjes, kaasjes, eieren, aardappelen en af en toe wat vlees voorgeschoteld. Zoals je merkt simpele kost, dit was dan ook vooral voor de gewone arbeiders. Waarom de term High Tea? ‘High’ omdat de maaltijd aan een gewone tafel werd genuttigd met stoelen met een hoge rugleuning (dit in tegenstelling tot de Afternoon Tea op een lage koffietafel met makkelijke zetels of lage stoelen.) ‘Tea’ door de thee natuurlijk! Gezien de arbeiders de hele dag aan het werk waren en niet zoals de hogere klasse aan thee toe kwamen rond 16u, moesten deze arbeiders dus wachten om thee te drinken en te eten tot ze thuis kwamen (rond 18u ongeveer). Dan werd het avondmaal en ’thee-tijd’ gemixt. Veel Australiërs gebruiken overigens nog steeds het woord ‘Tea’ voor de avondmaaltijd. Uiteindelijk nam ook de hogere klasse de gewoonte van ‘High Tea’ over waardoor het allemaal wat weelderiger werd.

De High Tea zoals die nu gekend is heeft dus eigenlijk niet veel meer te maken met de oorspronkelijke term. Ten eerste is deze maaltijd véél luxueuzer, ten tweede wordt deze in principe niet meer ’s avonds genuttigd en ten derde bestaat het voornamelijk uit kleine hapjes geserveerd op een etagère van 3 verdiepingen. Bovenaan liggen meestal scones met confituur en crème fraîche. In het midden meestal hartige hapjes (soms warm) zoals sandwiches en dergelijke. Onderaan volgt de zoetigheid met bijvoorbeeld cupcakes, macarons en chocolade. Dit alles natuurlijk geserveerd met ra ra ra: thee!

Hoe dan ook: ik vond het geweldig! Hieronder dan ook een foto van mijn High Tea:

Op aanraden van Eva’s hostmum besloten we in de namiddag richting Fitzroy te trekken. Fitzroy is een hippe, alternatieve buurt in Melbourne waar muziek, kunst en mode tot leven komen. Alleen bleek het voor ons helaas niet zo simpel te zijn om op de juiste plek te raken. Wanneer je gewoon bent om in een land te leven met duizenden kleine straatjes vergeet je soms dat je het in Melbourne moet doen met oneindig lange rechte straten. In je gps ‘het midden van de straat’ opgeven is dan ook totaal geen goed idee. In één straat vind je bij ons wel zo’n 30 andere straten. In de grote steden van Australië is het dan ook aangeraden om ook een huisnummer op te geven, of op z’n minst een kruising tussen 2 straten. Want wat is er ons gebeurd? We stapten van de tram in de juiste straat… Maar helaas helemaal aan de andere kant van waar al het leven was. Wel een uur rond gewandeld tot we eindelijk in de juiste buurt zaten. Supererg vonden we het niet (zo moesten we ons niet meer al te schuldig voelen voor al de zoetigheid tijdens de High Tea.) Tegen dat we echter in de juiste buurt zaten begon het donkerder te worden en begon onze maag alweer te knorren.

Het was uiteindelijk de leuke jazz-muziek van de band Virus die ons binnenlokte in ‘Grumpy’s Green’. (Een band die er overigens – in principe – elke zaterdag te vinden is.) De band betond uit een bizarre groep mannen van verschillende leeftijden. De man op de drums moet al in de zeventig geweest zijn, maar hij speelde alsof hij nog twintig was. De jazz klonk “old school jaren ’50 jazz” en was dan ook erg aangenaam om naar te luisteren. We besloten om er even enkele kleine dips te nuttigen en dan verder op ontdekking te gaan in de buurt. Uiteindelijk was het er echter zo gezellig dat we er de hele avond blijven hangen zijn. Uitkijken naar een andere plek voor een avondmaaltijd was dan ook niet nodig gezien onze ‘kleine dips’ helemaal niet zo klein bleken uit te vallen:

Na Virus kwamen er vanaf 21u ook andere bands met allerlei verschilende stijlen muziek. Enkele nachos, 3 flessen wijn en enkele shots later zijn we met een taxi thuis geraakt. Want om terug naar huis te gaan hadden we niet bepaald veel zin meer om uit te zoeken waar we precies waren en welk openbaar vervoer we het best zouden kunnen gebruiken. Achteraf gezien bleek echt dat we een GIGANTISCHE ommetoer hadden omgelopen en niet zo ver van het centrum van Melbourne waren… Auwch!

De volgende dag besloten we om op zondag weer naar de Royal Botanic Gardens te trekken. Deze keer trokken we dieper het park in en werden we verbaasd door de pracht en praal van dit stukje natuur midden in de stad. Het zonnetje was ons weer goed gezind waardoor we gewoon in het gras konden liggen en konden kijken naar de mooie blauwe lucht.

Op zoek naar enkele leuke (gratis) dingen in de stad, had ik gelezen over het ‘Chinese Food Festival’ in de stad. Na wat gerust te hebben in het park gingen we richting China Town om dit festival te ontdekken. Helaas viel er niet veel te ontdekken. Een misverstand, een fout adres? Wie weet wat er gebeurd was, maar op de plaats waar het normaal door zou gaan was er helemaal niets te vinden! Teleurgesteld trokken we dan maar naar een vertrouwelijke plek: Southbank. Restaurants en leuke zaken zat daar, en we hadden ze heus nog niet allemaal uitgeprobeerd! Deze keer belandden we bij de ‘Ludlow bar’ waar we als hapje chips met Aiolie (veel te lekkere knofloosaus) aten. Nadien zijn we in de buurt in een Food Court gegaan waar we opnieuw de keten ‘Grill’d Healthy Burgers’ een bezoekje brachten. Moe van het drukke weekend keerden we voldaan terug huiswaarts en doken we al vrij vroeg ons bedje in.

Weekend 5 (14 – 15 september):

Op deze zaterdag trokken Laura en ik al vroeg de stad in om te genieten van een ‘Morning Tea’ in dezelfde zaak waar ik ook voor het eerst met Eva iets gegeten had in Melbourne: ‘Espresso’ in Degraves Street. Dat straatje is zo gezellig dat ik er vaak naartoe gezogen wordt. Leuk die ochtend was toen Laura en ik de zaak binnen gingen en we aan het twijfelen waren waar we konden zitten. “Oh, je mag gerust daar plaatsnemen als je wil.”, klonk het plots achter ons. We schrokken ons een bult dat we Nederlands hoorden en werden aangenaam verrast door een leuke Hollandse meid die ons bediende. Nu enkele weken later verbaasd het me eigenlijk niet zoveel meer. Het komt zelden voor dat je in een grote jonge stad als Melbourne mensen tegenkomt die 100% Australisch zijn. Na de veelgehoorde zin “How are you doing?” is “Where are you from?” de volgende zin. Heel wat jonge mensen die hier net zoals ik met een Work and Holiday Visum zijn (ook heel wat jonge mensen die hier zo begonnen zijn en hier jaren later nog steeds zijn.)

Hoe dan ook, daar lekker broodje gegeten, lekker koffietje, lekkere vers geperste fruitsap, … Perfect om de dag goed te beginnen! Eva beloofde om zo snel mogelijk achter te komen zodat we richting Queen Victoria Market konden gaan. Die ochtend moest Eva namelijk babysitten. Helaas werd ze langer opgehouden dan verwacht waardoor ze veel later de stad in kwam, terwijl de markt al om 15u sloot. Helaas pindakaas! Dan maar iets anders doen! Beetje geshopt en wat rondgeslenterd in de stad. Ik was toen nogal verkouden waardoor er eerlijk gezegd niet veel fut meer in mijn lijf zat. En ook Laura en Eva waren best moe van een drukke werkweek. Bleek dat we zowat allemaal met zieke kids thuis hadden gezeten waardoor we natuurlijk een aantal uurtjes extra moesten werken en onze aandacht volledig aan onze kids moesten geven.

Huppakee, weer naar onze vertrouwde plek, richting Southbank om weer eens een nieuw restaurant uit te proberen. Daar kwam ook een andere au pair en vriendin van Laura, de Amerikaanse Shelly, ons tegemoet. Een leuke meid die er in de stad net een barista-training had opzitten. Ze had een hele dag koffie’s staan maken en keek dus ook wel uit naar een lekkere maaltijd. In Australië is het overigens zo dat je zonder een officiële barista-training gewoonweg NIET aan de slag mag in een koffiebar  (en zo zijn er heel wat). Hier in Melbourne nemen ze hun koffie dan ook héél serieus! Ook voor andere horeca-zaken wordt wat training verwacht. (Al vind ik persoonlijk dat de bediening in de meeste plaatsen op niets trekt in Australië.) Hoe dan ook, deze keer besloten we ‘The Breslin’ uit te proberen. Laura, Eva en ik delen bijna praktisch altijd alles op restaurant (want ze weten hier wel van wanten met hun gigantische porties) en waren dan ook blij dat ze speciale ‘shared dishes’ hadden. Hier kregen we dan ook een goede schotel met verschillendende soorten stukken gegrild vlees voorgeschoteld. Jummie!

De vermoeidheid en de verkoudheid sloegen echter hard toe waardoor we het deze zaterdagavond niet te laat maakten. Ook zondag zou voor mij een off-day worden. Lekker in de zetel met het dekentje tv kijken, en wat kon ik als zieke beter doen dat te kijken naar een car race waarin mijn hostdad de commentaar op tv geeft? Trouwens een erg bizarre ervaring! Wel leuk om hem om die manier bezig te horen. In huis wordt er zelden over werk of over racen gepraat. Maar door de tv was het duidelijk dat Mark Skaife nog steeds érg gepassioneerd is door het racen.

De week die op dat weekend volgde was trouwens een erg drukke week. Mijn meisjes kregen namelijk al vakantie! Hierdoor kregen de meisjes van 7 tot 7 (of soms langer) mijn volledige aandacht. Best lastig! Het weekend daarop kwam dan ook als geroepen!

Maar… Je hoort me vast al komen… Das voor de volgende keer 😉

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=AVb7jNPI1gg&w=420&h=315]

Reacties op mijn oude blog: